Ralleighvallen ( weer een trip!! :) )

Dag iedereen!! De tijd begint te korte en daarom dat ik dus niet meer veel ga schrijven in de toekomst :) Ik zal er nog wel eens iets op posten en de foto’s die zet ik er nog zeker op!
Geniet ervan. Ik heb het niet meer na gelezen, dus het kan zijn dat het vol met fouten staat. Maar maakt allemaal niet uit he. Aan mijn zuske lief een hele gelukkige verjaardag!!!

Donderdagavond wist ik pas echt of ik mee zou gaan naar de Ralleighvallen. Ik was al lang aan het twijfelen of ik het zou doen en ook omdat het best wel een dure trip was. Door allerlei omstandigheden op mijn stage kon ik om verschillende redenen niet gaan… Er zou een eerste vergadering op mijn stage komen waar ik al zolang voorstander van was. Uiteindelijk zou het die dagen vallen wanneer ik op trip zou gaan. En uiteraard zou ik niet mee gaan wanneer dit wel het geval was. Donderdag zelf, wist ik pas echt wanneer de collega’s ongeveer konden. Wat bleek! Dat ze allemaal dinsdag, morgen dus, tijd hadden voor de vergadering! Dus heel impulsief en onverwacht, kreeg ik toch een ‘ja’ dat ik kon gaan. s’Avonds vlug mijn rugzak gepakt en s’morgens was ik al klaar om te vertrekken. Weer een nacht van weinig nachtrust gehad, maar ik had er zin in! Ik heb het trouwens hier s’nachts altijd koud en het is hier dan nog steeds in de nacht 25 graden ofzo. Die nacht had het ook kei hard geregend. Met de regentijd regent het hier echt wel veel de laatste tijd. Maar dit moet je nog steeds niet vergelijken met België want dat is dus niet het geval. Ik blijf hier met zomerkleren rond lopen.

Vrijdag moesten we om 8 u bij het ‘Vat’ zijn, dat is een typische afspraakplaats hier in de stad. Daar stond een busje ons op te wachten waarmee we een lange weg nog mee zouden rijden. Met An, Julie en de twee koppels (Jef en Cato, Lore en Rob) en dan nog paar nederlanders vertrokken we. We reden deze keer niet langs de bauxietweg, maar langs een andere weg. Deze keer zouden we via Witagron gaan. De weg was echt onberijdbaar. Die nacht had het super hard en veel geregend. Alle straten richting de stad alleen al, waren onder. Precies zoals op de tv waar er serieuze overstromingen waren.

Dus, wij moesten dan nog via een totaal andere weg. Een zandweg die nog heviger is dan de bauxietweg. Op zich was het echt een heel avontuur en dat vond ik uiteraard al zo zalig! We vlogen in de bus naar alle kanten. De weg was zo modderig, maar uiteindelijk ging het nog wel. Er waren speciaal twee chauffeurs omdat de rit zo heftig was. De ene chauffeur was er voor in het geval dat er obstakels moesten gebeuren. Hij had een kettingzaag bij een kapmes enzovoort. In de regentijd vallen er naar het schijnt veel bomen op de weg die we aflegden. En zomaar bomen zijn deze niet… Het zijn de meest gigantische bomen die je maar kan inbeelden.

Na al de obstakels onderweg, hobbelige wegen, omgevallen bomen waren we na 5,5 uur op Witagron. Dit is een dorpje midden in de jungle aan de kant van het water. Hier eindigt de weg en heb je zicht op de enorme prachtige Coppenamerivier. Alles onze rugzakken moesten we uitladen en naar de korjaal, houten boot brengen. Mijn staartbeentje was ondertussen weer helemaal geradbraakt en een zitplaats met drie op een plek van twee, was er niet bevorderlijk voor… Maarja, nog even op de tanden bijten en we zouden aanstranden in het gebied van de Ralleighvallen. 2,5 uur en bijna 3 uur hebben we zitten varen op de rivier. Zo zalig was me dat. Niemand anders die je tegen komt, alleen wij, het water en de jungle rondom ons. Tijdens onze bootrit heeft het één keer super hard geregend, voor derest hadden we echt nog wel veel geluk met het weer. Als gevolg van dat regenen was de rivier vele heviger en we bevonden ons dan al in een gebied waar de stromingen wilder zijn. Cato heeft tijdens de rit een anaconda gezien… Weeral maar eens een bewijs wat voor enge dieren er in het water zitten.

Eindelijk aangekomen kwamen we op een idyllische plek aan. Een grote open hut waar we konden slapen met allemaal stapelbedden in. Het was na al die tijd al 18u of 19u… We kregen lekker eten en het werd al vlug donker. Om 22u viel de elektriciteit ook uit en moesten we het doen met kaarsen. Gezellig allemaal. De volgende ochtend zouden we de ‘Voltzberg’ gaan beklimmen. Zoals je al wel kan denken, was dit helemaal mijn ding. Dat er toch ergens in die jungle bergen verscholen waren vond ik magnifiek!
s’Morgens na een lekker ontbijt vertrokken we om 8u al om aan onze toch te beginnen. De wandeling zou 7 uur duren en bij ons was het 8 uur omdat we veel obstakels hadden onderweg. Eerst gingen we met de korjaal naar een plek waar de wandeling kon beginnen. We vaarden langs de anjoermavallen, mooie watervallen en begonnen aan onze dag. Ingesmeerd met deet wandelden we door alleen maar groen. Het is echt zo onvoorstelbaar hoe gigantisch groot het allemaal is en hoe hard het op elkaar lijkt. Uren hebben we gewandeld tot aan de voet van de berg. Het was echt werkelijk zo dat we na uren wandelen plots ineens rotsen zagen en een enorme berg boven alle bomen tevoorschijn zagen komen. Zo onvoorstelbaar mooi om te zien! Ik stond er echt versteld van! Een kale en vlakke berg.

Na onze lange tocht gingen we even rusten aan de voet van de berg. Daar aten we onze picknick op en praten we nog over onze weg die we al hadden afgelegd. We waren echt wel lang onderweg. Tijdens onze tocht zelf moesten we vaak balanceren over boomstammen omdat er creekjes onderweg waren enzovoort. Het was echt een super avontuurlijke weg. Onderweg had ik spijtig genoeg héél veel last van mijn knie. Ik ben er regelmatig doorgezakt en mijn knie deed dan verschrikkelijk veel pijn. Met een hakmes heeft de gids vlug een wandelstok voor me uitgesneden en dat deed al veel beter. Daarna ben ik er nog enkele doorgezakt en ze raden me aan als ik weer in de stad ben om ‘Boavet’ te kopen. Dit is vet dat ze gebruiken voor kwetsuren zoals de mijne. Het is een vet van een slang boa constructor en het is heel effectief. Onderweg hebben we ook echt super véél dieren gezien. Prachtige vogels, sporen van een poema, miereneter, termieten, drie verschillende soorten apen, … De apen fascineerden mij het meeste. Tijdens het wandelen zelf keek ik alleen maar naar de ondergrond want telkens als ik naar links of rechts keek, viel ik bijna op de grond omdat ik dan struikelde over wortels. Onze gids en ook Cato zij merkten veel op. Zo viel er van boven in de lucht ineens een tak naar beneden en daardoor wisten we dat er apen boven ons zaten. Ze bakenen hun territorium af door allerlei dingen naar beneden te gooien. Ook pissen zij en kakken ze naar beneden. Door alle hoge bomen heen, zagen we dan super veel apen in de bomen hangen. Ze hielden ons in de gaten… Echt fantastisch om ze bezig te zien. Ook gaven de sporen van de poema wel een vreemd gevoel. Poema’s blijven vaak ook ergens in hun afgebakend territorium en wij bevonden ons in dat territorium… Wat verder nog grappig was om te zien dat we over de grond duizenden mieren zagen. Je zag eigenlijk wandelende bladeren over de grond lopen… Het waren grote en gigantische mieren.

Dus, waar was ik gebleven. Na weer even krachten op te doen en versteld te staan van de berg die we zouden beklimmen, begonnen we eraan. We hadden trouwens die dag super véél geluk met het weer. Het regende geen enkele keer. Na een serieuze beklimming waar je letterlijk handen en voeten bij moest gebruiken, kwamen we aan op de top. Het zicht was magnifiek en de moeite waard. Daar stond ik dan. Midden op een berg en naar elke kant waar ik naar keek, zag ik alleen maar bomen en bomen. Het was echt onbeschrijfelijk hoe een gevoel mij deze berg gaf. Zalig gewoon en voldoeninggevend. In de verte zag je ook nog twee bergen liggen. We kregen even rust en na een half uurtje al moesten we spijtig genoeg weer heel de weg weer afleggen. Ik kon daar echt nog uren blijven zitten en staren. En hupsakee, daar gingen we allemaal weer. Goed bezweet daalden we weer af… Tijdens het stappen hebben we weer heel wat dieren gezien.

Na onze lange tocht terug, kwamen we aan en werd het al donker. We kregen lekker eten en tijdens het eten zagen we allemaal doodskopaapjes in de bomen zitten. Je kon ze bananen geven en dan kwamen ze die halen uit je handen. Echt super veel apen. Zalig gewoon. De volgende ochtend, stonden de Belgen voor zonsopgang al op. Jef de vriend van Cato is twee maanden naar Australië geweest en hij is gefascineerd door vogels. Dus vandaar dat hij s’morgens de vogels wou zien over vliegen en ik wou uiteraard ook mee. Iedereen sliep nog en zonder gids trokken we de jungle in. We kwamen op een plek aan waar het vliegveld van het eiland was. Dat was een super korte strook met zand en gras waar het vliegtuig moet opstijgen. Daar zaten we dan. Er was super veel mist, iedereen sliep nog en wij waren allemaal volledig wakker om vogels te spotten. En geluk hadden we! Het was echt knap om te zien. Alles in de jungle sliep precies nog en wanneer de zon op kwam, hoorden je plots veel meer dierengeluiden. Brulapen in de verte en de vogels die begonnen te fluiten. Waar we ons vooral op focusten waren om ara’s, dit zijn wilde papegaaien te spotten en toekans. We hebben er echt kei veel gezien en de toekans zijn zo mooi… Dat was echt zalig om in de vroegte dit al mee te maken.

Na ons gespot gingen we terug naar onze hut en daar sliep iedereen nog. We zijn dan maar even weer op ons bed gaan liggen. En na een uur werd iedereen wakker. Weeral eens lekker ontbeten en we zouden vandaag naar de watervallen gaan. Vandaag was de tocht niet zo lang om de watervallen te bereiken. Iedereen was stijf en geradbraakt, maar ik niet :)
Een uur hebben we dan gewandeld om de watervallen te bereiken. Onderweg kregen we uitleg van de gids over de verschillende geneeskrachtige bomen en planten. Echt wel boeiend allemaal. De watervallen waren heel mooi. De gids had ons verteld dat er heel veel sidderalen zitten waaronder twee soorten. Een grijze en één met rood. Degene met rood is dodelijk en de andere sidderaal geeft je ook veel volt. Spijtig genoeg konden we daar dus niet zwemmen. Met z’n allen hebben we ons op de rotsen gezet en voortdurend gekeken naar een holte met water onder ons. Daar moesten sidderalen zitten en wij wilden die natuurlijk ook zien. Iedereen had na een tijdje de sidderaal gezien, behalve ik. Net voordat we weer verder moesten, heb ik hem nog gezien! Zalig, zo een lange grijze en akelige vis.

In terugkomen hebben we weer wat apen gezien. Raar om te zeggen, maar op den duur keken we er al bijna niet meer van op. Zoveel dat we er gezien hebben :) Toen we weer bij de korjaal waren, mochten we kiezen. Je mocht terug mee varen naar ons eiland of je kon ook een stuk terug dobberen in het water. Niet iedereen was er fan van om in het water te springen met al die gevaarlijke vissen erin en zij gingen met de boot terug. Wij gingen met een andere korjaal en moesten allemaal reddingsvesten aandoen. In het wilde water sprong de gids uit de boot en wij moesten er ook in springen. Wow, dat was zo spannend. In een wilde stroming gewoon, flop dat water in! Het was echt wel super plezant. We gingen best wel snel en werden door de stroming mee gevoerd. Door de gedachte alleen al, moesten we super hard lachen. Een uur geleden hadden we als freeken ons boven een put gezet om gevaarlijke en zelfs dodelijke sidderalen te spotten en nu gingen we weer onbezonnen dat water in vol met anaconda’s, anjoemara’s, sidderalen, piranhas en nog veel andere gevaarlijke vissen. Uiteindelijk is er niks gebeurt en was dit alles meer dan zalig!

Aangekomen hebben we nog wat zitten dobbelen en chillen. Chillen is hier een prioriteit op alle gebieden. Ervoor zorgen dat je regelmatig rust hebt en geniet. De sfeer was echt zo leuk allemaal. We waren met een kei toffe groep en de twee jongens erbij is ook plezant. Want van vrouwen alleen, kan je soms zot worden :) Dus die dag hebben we het ‘Ralleighspel’ uitgevonden. Een super tof dobbelspel waar ik me kapot mee heb gelachen. Die avond was het al zondag en onze laatste avond. De tijd vliegt helaas met zo’n leuke dingen.

s’Avonds gingen al onze begeleiders voor ons een optreden doen. Dit was weer zo mooi en zo een zalig gevoel. Ze hadden allemaal zelfgemaakte instrumenten en zongen voor ons en speelden muziek. De kok was helemaal uitbundig. Hij is een super toffe man en trok ons allemaal mee om te dansen. Wat echt wel typisch is om te zien, is dat wij als ‘bakra’s’ dat ritme en de sfeer niet meteen voelen. We stonden precies zoals apen in een kring te kijken hoe ze speelden. Moesten er nu allemaal Surinamers staan, stonden zij in de korste keren mee te dansen. De kok daarentegen die was dus volledig aan het geven en spoorde ons aan om mee te dansen. An en ik hebben dan de stap gezet om mee in de kring te gaan dansen. Ik, die altijd zo onzeker ben van dansen, werd door de kok uitgenodigd om te dansen. Iedereen stond nog gewoon langs de kant te kijken en ik heb een heel lied dat ze aan het zingen en spelen waren, alleen met de kok gedanst. Heel die avond hebben de mannen mee gevraagd om mee te dansen! Ik heb blijkbaar die Surinaamse swing :) Echt het was zooo leuk!!! Ze leiden je in een bepaald ritme en je moet gewoon mee volgen. De muzikanten namen even rust en iedereen was weg en wou gaan slapen. Onbegrijpelijk want het was net zo leuk. Ik ben dan met Lore nog wat langer gebleven, maar uiteindelijk waren we nog maar met vier man die langer bleven. Met als gevolg dat we ook maar zijn gaan slapen. Het contact tijdens het dansen is hier volledig anders en dus ook intiemer. En doordat we nog maar met zo weinig waren, gingen sommige mannen er wat over… En als dat gebeurd, krijg ik er genoeg van. Maar in ieder geval, het bleef wel super!

De volgende ochtend zijn we weer in de vroegte vogels gaan spotten en hadden we die dag een childag. Tegen 15 uur zouden we met het vliegtuig terug keren. Die dag regende het ook veel. En het was dus spannend om op te stijgen. Tegen 14:30 moesten we naar de “vlieggate” gaan. Echt puur een grasveld met rood zand. Daar moesten we allemaal in een vuil vervallen en leegstaand huisje gaan waar een grote weegschaal stond. Voordat we op het vliegtuig konden, moesten we ons allemaal hebben gewogen. Het was een heel klein vliegtuigje waar we met 12 man in konden zitten. Man, ik had zoveel zenuwen. Ik had al zoveel enge verhalen gehoord over dat vliegtuigje en had deze keer echt wel schrik. Toen iedereen erin zat, vertrokken we. We moesten onze namen nog op schrijven die in de zwarte kist werden gestoken. Jef zei me dat dit voor in het geval van neerstorten was. Ow.. Spannend!! De moters begonnen te draaien en op een kei kort terrein moest het vliegtuig opstijgen of we vlogen de bossen in of we belandden in de rivier. Met kei veel hobbel en gebobbel stegen we op! En waw!!!! Zo prachtig!! In drie kwartier zouden we al weer terug landen in de stad. En met de boot en bus hebben we er zeker acht uur over gedaan. Dus je moet je maar eens afvragen wat voor wegen dat zijn. Maar dus. Het zicht was fenomenaal!! Echt onbeschrijfelijk. Alleen maar uren aan een stuk oerwoud.

Toen we weer landen werd ik echt super misselijk. Met kei veel gestoot, vlogen we naar benenden. Met een plof raakten we de grond en ik was zo blij om uit te stappen. Ik had wel een vreemd gevoel. Om zo van het oerwoud te komen en dan ineens weer in de stad terecht te komen, gaf me een bedrukt en stressig gevoel. Dus wat moet dat dan niet binnen een paar weken zijn als ik terug in België ben… Als ik nu al in zo een ‘chill’land druk voel :)

Maar dus het was weer fantastisch!! Mijn benen staan wel vol met muskietenbeet. Echt verschrikkelijk veel jeuk en mijn voeten staan vol met wonden. Ik had allemaal open blaren op mijn voeten die wat aan het etteren zijn. Ginder kropen er dan ook allemaal muskieten op. Maar nu ga ik het goed verzorgen! Met dat ik in ons huisje aankom, stap ik nog een groot stuk glas! Jef heeft het er dan meteen met een pincet uitgehaald want het was kei hard aan het bloeien en goed verzorgd. Hopelijk ontsteekt het niet…

Voila! Dat was het dan! I love it! :)

En aan ons Billyke, gij Silly willy een HELE GELUKKIGE VERJAARDAG!!!!! En ik geloof in u en je kan het!!!! Tot snel gij zotte vlaai!

Liefs,
Emelie