Oudjaar en commewijne

Dag iedereen die het bijzonder koud heeft terwijl het hier nog steeds boven de 30 graden is.

Eerst en vooral aan iedereen een gelukkig nieuwjaar!! Als ik dit zeg, betekent dat ook dat ik binnenkort weer in België ben. Wat is de tijd gevlogen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik hier al bijna twee zomervakanties zit.

Zo, jullie willen vast wel weten hoe oudjaar hier was. Oudjaar het feest waar men hier al van de eerste dag dat ik mijn voet had gezet op de Surinaamse bodem, was een vreemd feest. Het was allemaal wel zalig. Maar ik had het helemaal anders verwacht.

Ondertussen hoor je hier al twee weken aan een stuk vuurwerk. Op oudjaar zelf was dit nog een tiendubbele met wat je ervoor hoorde.

Tegen de middag rond 12 u gingen we richting de stad. Het zag er heel bewolkt uit en je zag dat de regen op komst was. Heel die dag bijna heeft het hier dus geregend!!! In het land waar de zon zo vaak schijnt, scheen ze vandaag niet. Dus in de gietende regen zijn we naar de stad gefietst. Daar klonk van overal muziek… Echt volledig doorweekt, keken we onze ogen daar uit. Er was een enorme drukte en de mensen zag je van overal verschijnen. Oudjaar kun je hier eigenlijk het beste vergelijken met een straatfestival. Alle mensen stonden dansend in de regen op de straten te swingen. We zijn er tussen gaan staan en dat was zalig. Je werd gewoon volledig opgenomen in de menigte en je kon niet anders dan mee dansen. Het was daar ontzetten druk. Echt niet normaal.

Tegen een uur of vijf zijn we weer richting ons huisje gereden. We hadden het buiten gezellig gemaakt, een shelter gespannen, kaarsjes aangemaakt enzovoort. We waren met dertien man die bij ons ging eten. Iedereen had verschillende gerechten gemaakt. We probeerden deze keer eens wat Westers te eten omdat we daar allemaal bijzonder veel zin in hadden. Er waren lookbroodjes, eiersla, pasta met pesto, soort van Griekse sla, bananen in rum, …
Er was echt héérlijk eten! Na gezellig getafeld te hebben, vloog de tijd voorbij. Ik kreeg ondertussen telefoontjes van het thuisfront en smsjes. Echt waar, super bedankt daarvoor!!

Zoals ik al zei, vloog de tijd en was het plots 12 u. Er werd heel de tijd al vuurwerk afschoten, waar we eigenlijk al niet meer naar opkeken. Dat gebeurt zo vaak, dat het al bijna een gewoonte is. Maar dus, klokslag twaalf was het echt wel maf om het allemaal te horen en mee te maken. Het was een geknetter en gedaver. Je kon gewoon weg niks meer zien omdat heel de stad onder hing vol met rook. Vuurwerk kon je dus ook niet zien, want die vloog in de rookwolken. Super lang tot de volgende dag bleven ze maar vuurwerk afschieten.

Na het bewonderen van alle knallen en elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen, wilden we nog verder op ‘avontuur’ en de stad verder verkennen… Raar maar waar, hoorde je nog wel overal knallen maar op de straten was niemand te bespeuren. We reden door de rook en zagen echt niks. Het was precies muisstil en er hing een super rare sfeer. Toen we aankwamen rond 1 u in de stad, was er niemand meer te zien. Het is hier in Suriname de gewoonte dat je om 12 u thuis bent en dat iedereen bij zijn eigen huis vuurwerk afsteekt. Dus daar stonden we dan. Het feest leek wel afgelopen te zijn en verder te gaan in iedereen zijn huis. We zijn dan nog even naar een cafeetje gegaan waar allemaal bakra’s waren die ook het feest nog opzochten. Rond 3 u waren we dus al thuis… En dan gezellig nog even wat buiten gebabbeld. Het was dus een volledige andere oudjaar dan hoe die bij ons is. Maar wel heel leuk en gezellig.

Gisteren dan ben ik naar Renette gegaan, een collega van mijn werk die woont in de Commewijne. We moesten de brug van Paramaribo over die super knap is en kei hoog. Ze gaat dwars over heel de Surinamerivier. Gea en Frank (de twee vrijwilligers) kwamen om ons half negen halen met de jeep. Dat was zalig. Sofie en ik achterin in de jeep en hop we waren onderweg. Eerst nog een andere collega opgehaald die van Creoolse afkomst is en dan onze weg verder zetten naar de Commewijne. De weg zelf naar Renette was een hele hobbelige weg. Er waren overal onzichtbare bermen, ze waren nooit aangegeven en dan vlogen we letterlijk de lucht in. Zo met een jeep rijden, was deze keer echt plezant. De vering is uiteraard heel wat beter dan in zo een busje, dus ik had plezier in de auto.

Het uitzicht in de Commewijne had meteen al een veel rustigere sfeer. Dat is een streek in Suriname die gekend is als een heel gastvrij gebied en dat was meteen te werken. Er hing rust in de lucht en ik voelde me zo gelukkig daar. Weer puur in de natuur. Tijdens het rijden, moesten we zoeken naar een rode vlag die Renette zou buiten hangen.

Toen we de rode vlag zagen, zag ik meteen Renette bij haar huis staan. Het zag er super mooi, rustgevend en groot uit. Renette woont op een plantage en ze heeft een domein van 14hectare groot. En haar tuin is dus een jungle… Renette is een Javaanse vrouw, helemaal niet zo welgesteld en heeft dit groot eigendom geërfd van haar vader.

Wanneer we aankwamen, was het nog maar tien uur en Renette verwelkomde ons en zei dat ze heel de nacht lang eten had gemaakt voor ons. Om 10 u s’morgens stuurde ze ons naar haar keuken waar er honderden potten stonden met Javaans eten. Uit beleefdheid konden we niet weigeren, wat betekende dat we om 10 u s’morgens al rijst, soep, bara’s enzovoort aten. Haar huis waren puur nog maar een stenen muur. Ze woonde daarvoor altijd in een houten schuur en samen met haar man hebben ze dit huis gebouwd. Alle bakstenen hebben ze zelf gemaakt… Echt zo knap dat het was en toch nog zo primitief. Om haar borden af te wassen, was in een emmer met water en als we naar het toilet moesten voor de kleine boodschap, dan konden we naar de badkamer. Haar badkamer was buiten en een houten hokje van 1 meter op 1 meter waar in het zand een plastiek lag. Dit was dus eigenlijk de “douche” waar je naar het wc moest gaan en met een tuinslang moest je het dan wegspuiten. Het huis zelf was echt heerlijk fris en die gastvrijheid was niet normaal. Dus wij maar eten en eten en eten in de ochtend.

Normaal gezien zouden we s’avonds ook bij haar blijven slapen en met haar mee naar de moskee gaan maar omdat ik zoveel last nog steeds heb van mijn rug en nog steeds slaaptekort heb. Zag ik het deze keer niet zitten om bij iemand anders te gaan slapen. Ik vertelde dat van mijn rug en ze zei dat ze een medicijnman ging bellen. Ik was echt verbaasd dat ze de telefoon nam en hem ging op bellen. Ergens wou ik zo graag dat die man naar hier kwam en mijn rug eens onder handen nam en ook was nieuwsgierig naar wat een medicijnman juist met me zou doen. Hij kon spijtig genoeg niet komen omdat hij al met een vrouw bezig was. Iedereen zat echt met me in en rugklachten zijn gevaarlijke klachten zeiden ze. Zo zei Renette dat ik op de grond in haar huis moest gaan liggen en Frank stelde voor om mij te masseren. In enkele seconden lag ik daar in een doodvreemd huis, op de grond en ze waren me aan het masseren met olie om mee te koken. Zalig dat me dat was. Het deed zoveel deugd en Frank voelde meteen waren mijn pijnlijke punten zaten. Een spier was al een bobbel geworden. Het was werk van jaren, lachte hij. Veertig minuten lang heeft hij me gemasseerd en het deed zoveel deugd en ook pijn. Perfect dus!

Na deze massage ging Renette ons rondleiden in haar plantage. Dat is werkelijk prachtig. Overal groeien en groenten en fruit. En we hoorden naast ons de brulapen, in een creekje zaten kaaimannen enzovoort. We moesten laarzen aandoen voor de slangen die er konden zitten en een t-shirt omdat het daar vol zat met de muggen. Na even gewandeld te hebben, keerden we weer terug. Onderweg nam Renette bladgroenten, zuurzak, papaya’s voor ons mee om naar huis mee te nemen.

Toen we weer bij Renette haar huis aankwamen, kwam tegelijkertijd haar man thuis. Renette wou ons graag nog meer laten zien en met haar man gingen we op een aanhangwagen naar een andere plantages. Dus vanachter in een laadbak reden we naar andere plantages. Zo leuk en fris dat dat was. Het was daar ook zo prachtig en fantastisch. Overal hingen er aubergines, pepers, komkommers en noem maar op. We mochten weer kei veel plukken en s’avonds ging ik met een gigantische voorraad weer naar huis.
Toen we naar de plantages toe reden, zag je mannen en vrouwen tegen 16u in de hitte met laarzen door de jungle stappen. Ze moesten nog gaan oogsten. Het is echt hier niet te onderschatten hoe het moet zijn om hier aan landbouw te doen. Het is bijzonder zwaar.

Na deze zalige rit, kwamen we weer bij Renette waar ze ons weer vroeg om te eten. Het was echt allemaal super lekker en we konden onze borden rijkelijk vullen. Op die dag zijn er zeker een stuk of twintig mensen langs gekomen. Het is echt fantastisch om te zien, hoe een gastvrijheid daar hangt in de Commewijne. Ze bleef ons maar groenten geven ondanks ze kei hard moet knokken om rond te komen.

Het was wederom weer een zalige dag! Ik heb er puur van genoten! Ik voelde me weer oprecht gelukkig!

Aan iedereen daar goed schaatsen en in minder dan een maand ben ik al back in town!


Kuske,
Emelie