Vierdaagse trip naar het binnenland! Fantastico!!!

Dag mijn lieve mensen…

Hier een bericht van Emelie die helemaal overdondert, ondersteboven en op en top gelukkig was. Wat ik mee gemaakt heb, gaf me een heerlijk, zalig en onbeschrijfelijk gevoel…

Waar ik moet beginnen is moeilijk. Maar hier gaan we dan… Ik zal eens een poging ondernemen om al die zaligheden neer te schrijven. Als je geen zin hebt om het te lezen, dan begrijp ik dat wel want het is ontzettend lang verhaal!

We gingen met zijn zessen (Cato, An, Sofie en haar vriend en nog een vriend) een vierdaagse trip doen naar Isadou, Jaw jaw, Ston eiland en Brownsberg. Zoals ik al zei, wist ik echt niet goed wat ik moest verwachten van deze trip. Het was een georganiseerde trip, dus had ik er een beetje een beeld van dat het heel toeristisch zou zijn. Maar tot mijn grote verbazing had ik helemaal niet dit gevoel en was het ook niet zo.

Vrijdagochtend moesten we heel vroeg vertrekken, een busje stond ons al op te wachten en daar begonnen we dan aan het avontuur. Een hele lieve vrouw, Jennifer, was onze begeleidsters, zij kookte voor ons s’avonds heerlijk eten en vertelde interessante weetjes. Dan hadden we nog onze chauffeur en hij was een zalige dikke man…

Zoals die vorige eendaagse trip, moesten we deze keer weer dezelfde eindeloze lange bauxietweg op. We waren vijf uur onderweg op de meest hobbelige weg die je je maar kunt inbeelden. En zoals de vorige keer, was deze rit weer ontzettend moeilijk voor mij, touristellekes zouden me wel wat helpen denk ik. Want ik was weer vijf uur aan een stuk misselijk, had een boordevolle blaas en mijn staartbeentje was door elkaar geschud…

Onderweg was het wel weer super om naar alles te kijken. We gingen nu écht heel diep het binnenland in en dan zie je pas echt hoe de bevolking in het binnenland leeft. Op de bauxietweg is bijna niemand te bespeuren… Af en toe komt er een busje, brommer of laadbak voorbij gereden. Als er dan zo een voertuig voorbij ‘vlamt’, dan zie je dus werkelijk niks. Dat was echt gevaarlijk! De chauffeur moet dan op gevoel verder rijden en hopen dat we niet in een mega put vliegen. Onderweg zie je mannen, vrouwen, kinderen vanachter op laadbakken zitten, die in de brandende zon in volle snelheid over die weg heen rijden. Met als gevolg dat je alleen nog maar rood stof zie opvliegen en dat ze helemaal rood worden van het stof. Onderweg zie je ook dorpjes waar je langs de kant soms camions ziet. Dit is het vervoermiddel voor dat dorp naar de stad. In een volledig gesloten camion hebben ze gaten gemaakt wat dan de ramen zijn. Vanbinnen hebben ze zetels geplaatst en zo hebben ze een ‘busje’. Toen ik dit voor het eerst zag, gaf het me een gevoel alsof het van die ‘treinen’ waren zoals vroeger met Hitler. Met super veel worden ze daarin vervoerd en ze zien bijna niks rondom hen heen….

Overal zie je ‘marronnen’ die in gigantische gezinnen leven en allemaal in ontzettend kleine hutjes wonen. Onderweg vertelde Jennifer over het ontstaan van het blommensteinnmeer. Vroeger heeft de professor blommenstein een woonplek, zo groot als Utrecht, helemaal laten onderlopen om zo stroom te wekken. Door dit zijn er ontzettend veel dorpen moeten verhuizen. Iedereen was er tegen, maar het moest wel want anders gingen ze dood als ze daar zouden wonen.

Toen we met het busje reden zagen we op een gegeven moment een transmigratiedorp langs de kant van de rode weg. De regering heeft als ‘ruil’ voor het plat-overstromen van hun hutten daar hutten laten bouwen. Ze zien er ‘zogezegd’ beter uit en daar wonen paar van deze gevluchte mensen. Maar eigenlijk maakt deze aangelegde transmigratiedorpje de inwoners diep ongelukkig. De hutten zijn gebouwd in rijen en zij wonen absoluut niet zo. Ze wonen in een cirkel met simpele hutjes en houden van hun familie en alle inwoners van hun dorp. Ik verschoot er wel van om dit verhaal te horen en het dan effectief te zien. Dit dorpje ziet er ook echt ‘anders’ uit en de mensen konden eigenlijk niet anders dan hier heen te trekken anders hadden ze helemaal niets meer. Vroeger hebben heel veel mensen geweigerd om te vluchten en zijn er ook veel doden gevallen door de overstroming. Anderen zijn gevlucht naar andere kanten…

Na de lange rit van vijf uur kwamen we in ‘Atjonie’ aan. Dit is de plek waar de weg stopt en vanaf hier moet iedereen te boot verder. De boot is in het binnenland eigenlijk hetzelfde als een auto voor ons, daar wordt werkelijk alles maar ook alles in vervoerd. Dus de mensen die heel ver in het binnenland wonen, moeten altijd stoppen bij deze plek… Als ze nood hebben aan voedsel van in de stad, moeten ze eerst met de boot naar ‘Atjonie’ dan daar een auto of brommer nemen. Over die rode zandweg heen bobbelen om zo tot in de drukke stad te komen, alles daar dan kopen want in het binnenland zijn geen winkels te bespeuren, om dan weer heel die weg terug af te leggen.

In ‘Atjonie’ was ik zo verwondert. Daar zie je heel veel mensen die er ‘armzalig’ uitzien en die sjouwen met allemaal gerief om in de boten, korejalen, te krijgen. Het is me daar echt een drukte van jewelste. Je ziet mannen met gevulde kruiwagens lopen, moeders die met manden op hun hoofd, kinderen die staan te wachten en wat rond dwalen… Verder zie je daar allemaal busjes staan volgepropt met gezinnen, ze worden bijna echt opeengestapeld en daar krijgen ze de vrijheid om even uit te stappen. Om dan al hun gerief weer verder te verplaatsen naar een lange korejaal. Dit zijn trouwens prachtige boten die ze zelf maken met alleen maar materiaal vanuit het oerwoud.

Overal moesten we opletten om foto’s te trekken. Ik heb er paar kunnen trekken, maar daar moet je het in principe altijd vragen. De mensen kunnen heel kwaad worden en beginnen te schelden. Eigenlijk vind ik het niet meer dan normaal want het zijn de ‘bakra’s die daar foto’s komen trekken en ze verspreiden over de wereld. Jennifer zei ons dat ze ook daarvan zo kwaad konden worden omdat ze dan eens voor de weinige keren naar de stad komen en daar dan op postkaartje iemand van hun dorp zien staan. Die mensen verdienen er dan wat aan terwijl zij straatarm zijn…

Na dit fenomeen om dit allemaal te zien gebeuren, moesten wij uiteraard ook onze boot inladen. Volgestampt met allemaal rugzakken en heel veel eten, mmm vertrokken wij ook met onze boot. Op een fractie van een seconde waren we weg en daar gingen we dan. Op die boot vaarden we over de prachtige rivier met rondom ons alleen maar oerwoud en niks anders dan groen. Hier zag ik ook voor de eerste keer rotsen in het water… Zo mooi! Puur natuur en rust… Langs de kanten kwamen we heel veel dorpjes tegen. Je zag dit aan de kleine hutjes die je zag verschijnen tussen de bomen heen, vuren die je zag branden en vooral door de mensen die langs de kant van de rivier zaten. Het waren vooral vrouwen die je zag met ontelbaar veel kinderen rond hen heen. In het water zag je vrouwen staan die hun kleren wasten in de rivier. Gebukt stonden zij hun kleren te schrobben op stenen zonder enig wasproduct want dat hebben zij niet. Alles wordt in de rivier gedaan: afwassen, kleren wassen, zichzelf wassen, van dat water drinken,… Wat me heel sterk opviel was dat aan de kanten waar je een dorp zag, overal blinkende potten zag. Ze blinken nog harder dan op de reclame die je in België ziet. Jennifer vertelde ons dat de vrouwen van deze stammen dit puur doen om zo aan hun mannen hun waardigheid laten zien. Je zal dus bij de maronnen nooit vuile potten zien. Het was heel knap om dit allemaal te zien…

Langs de kant van de rivier zag ik ook een groter gebouw. Je ziet eigenlijk nergens iets anders dan kleine hutten en groen, dus zo een iets netter gebouw valt wel op. Wat bleek was dat dit gebouw een ‘ziekenoord’ was. Het is net zoals in de film precies van ‘motorcycle diaries’ dat de zieken worden afgezonderd van een dorpje. En daar is het dus ook zo, zieken moeten drie weken in quarantaine en in dat gebouw zitten.

Na deze zalige boottocht kwamen we bij Isadou aan. Dit is een klein eilandje waar eigenlijk de ‘toeristen’ kunnen verblijven. Wij hadden heel veel geluk dat wij op dat moment de enige groep daar waren. Dus het gevoel dat je met allemaal bakra’s daar zit, was er bij mij niet echt. En dat vond ik wel belangrijk want het is onmogelijk om echt in een dorpje te slapen bij een stam. Maar nu zaten we aan de kant van de rivier waar je nog steeds een goed en prachtig overzicht had over alles rondom je heen. De boten die voorbij varen, kinderen die je van andere dorpjes voorbij ziet rennen. Ze lopen in heel grote groepen allemaal op hun blote voetjes over die stenen. De jongens lopen vaak allemaal in hun blootje en met een hand bedekken ze hun piemel, de meisjes dragen allemaal doeken en meestal is hun bovenlijf ook bloot.

Ik wijk weeral af… Maar dus op het eiland waren er allemaal hutjes waar we in konden slapen. Ik sliep daar in een dubbel bed en onder een klamboe. Het was echt een hut zoals je die kan voorstellen als in Plankendael in het dorpje van Afrika. Ik vond het echt zalig om daarin te slapen… Het was fris en luchtig. Aangekomen op het eiland kookte Jennifer super lekker eten voor ons. We werden die dagen qua eten echt wel verwend… Zalig surinaams eten zoals: bamie, nasie, saoto soep,… In ieder geval zat ik daar meer dan goed op dat eiland! Die vrijdag hebben we dan na onze lange rit om daar te geraken, verder niets speciaal gedaan. We zijn in de stroomversnellingen gaan liggen en we hebben daar puur genoten. Het uitzicht was magnifiek… We moesten wel weer opletten in het water voor de piranha’s en de roggen die je met een pijl kunnen steken….

Bij de stroomversnellingen zaten vaak boten vast… Zij moesten dan uitstappen en alles aan de kant op de stenen zetten, een klein stukje verder varen en dan alles weer in die hitte inladen.

s’Avonds zijn we aan het water nog gaan zitten. Zo prachtig dat het daar was en ik kwam volledig tot rust. Op de stenen zijn we gaan liggen en daar hebben we uren gelegen. We keken naar de zon die onderging, brulapen die je in de verte hoort brullen, kikkers die kwaken, bootjes die je nog voorbij ziet komen en vooral naar die prachtige sterrenhemel keken we… Ons groepje kon het eigenlijk nooit lang volhouden. Als het nog maar 21u was, kropen we al bijna in bed. Voordat we gingen slapen, zijn we eerst met een pillamp aan de rand van de rivier gaan staan. Onze chauffeur ging ons iets laten zien. Hij had een super grote pillamp en scheen langs de kanten van de rivier. Daar zagen we in de donker allemaal kleine rode oogjes. En dit waren de oogjes van de kaaimannen! Echt zot om te weten dat er daar zoveel zitten… Dan gingen we nog naar een boomstam, waar geloof het of geloof het niet een tarantulla zat. Zo mooi om te zien!

Na dit alles, sliepen we voor de eerste keer in een hut. De slechte slaapster, genaamd Emelie, was uiteraard elke nacht s’nachts wakker. Op zich vond ik dit helemaal niet erg omdat ik de enige was die sterrenhemel op zijn allermooiste kon zien. Echt zo fascinerend mooi. Zoveel sterren heb ik in mijn leven nog nooit gezien. Tijdens mijn nachtelijke wakkermomenten, heb ik wel veel beten gekregen. Ik sta nu nog steeds vol met muggenbeten en het jeukt verschrikkelijk! Het zijn echt kanjers op mijn benen en ik kan niet stoppen met eraan te krabben. Dus, weer even afgeweken, haalde ik voordelen uit mijn slechte nachtrusten. Twee avonden achter elkaar heb ik tromgeroffel en gezangen gehoord. Het was van een dorp in de buurt die om 4 u s’nachts een rouwritueel aan het uitvoeren waren. Hier wenen ze niet voor de dood, maar vieren ze juist feest. Het was magnifiek om dit te horen, ik was wel benieuwd hoe het er echt aan toe zou gaan.

De volgende dag dan, zijn we s’morgens een wandeling gaan maken. Het was met een man die een beetje verderop in een stam woonde. Het was echt totaal geen voorbereide tocht en dat was er juist zo geweldig aan. Met een korejaal vaarden we door een smalle creek los de jungle in. De man had een sikkel vast en begon maar te stappen en te vertellen. Hij moest echt nog een pad met een sikkel maken en door de wildernis, kregen we heel veel te horen. Zo ben ik bijvoorbeeld te weten gekomen dat ze in het binnenland, de dorpen eigenlijk zo goed als niets nodig hebben van een winkel. Ze plukken heel veel vruchten, weten van elke boom iets eetbaars te maken en de mannen die jagen op alles wat ze tegen komen. Zo zullen zij nooit medische zorg nodig hebben zoals wij die kennen. Ze hebben een medicijnman die bijvoorbeeld uit een jodiumboom iemand laat genezen, hij moet dan wel weer drie weken in quarantaine zitten, ook al heb je een wond. De man vertelde ons ook dat de mannen in groepen gaan jagen. Ze splitsten zich alle kanten op en als er iemand de weg kwijt is of hulp nodig heeft, dan gebruikt hij een boekoe boekoe. Dit is een lawaaiboom, één van de gigantische bomen waar je met je sikkel op moet slaan en die weergalmt door heel het oerwoud. Echt indrukwekkend hoeveel geluid dat maakt. Alles wat die man vertelde, is echt niet te vatten. Van alles weten zij iets te maken, alles is afkomstig van de natuur! Tijdens de toch hebben we nog een swipi, slang, gezien. Verder moesten we over boomstammen balanceren om niet onverwachts in het water te vallen enzovoort. De man had echt duidelijk vrij spel in het oerwoud en we gingen alle kanten uit.

Na deze tocht hebben we die dag nog een dorpje bezocht, Jaw Jaw. Ik had dus ook meer verwacht dat dit een toeristische bedoeling was en dat de bevolking klaargestoomd was om bakra’s te ontvangen. Dit was dus absoluut niet het geval. Aangekomen op Jaw jaw, voelde ik me precies in Afrika. Langs de kanten van de rivier waren veel vrouwen hun potten aan het afwassen, kleren aan het wassen enzovoort. Ze liepen met grote manden op hun hoofd om alles terug naar het dorpje te brengen. Het dorpje zelf zag er zo ongelofelijk armzalig uit. De hutten waren niet helemaal gesloten en daar sliepen ze met heel veel in. Kinderen die zag je uit alle hoeken verschijnen. Ze speelde in het zand, liepen wat over en weer… De meeste kinderen die je zag, waren allemaal bloot, hun knietjes waren wit van het zand en ze zagen er heel vuil uit. Kleren die de bevolking droeg was voor derest pover. Tegen de late namiddag gingen we daarnaar toe… We kregen zo goed als alles te zien zoals de wijze waarop ze koken, naar waar ze naar school gaan, waar een ziekenhuis is,… Je kan het u absoluut niet voorstellen, maar het zag er zo een klein dorpje uit en daar woonden ze met super veel. Zo gingen er over de 1500 kinderen naar school en die school zelf zag er ook heel klein uit. Wat me wel iets deed, was dat daar een jongen van het internaat woonde. Toen besefte ik pas echt goed wat voor een cultuurshock dat moet zijn om naar de stad te komen. Ze leven zo primitief en in de stad worden ze dan overweldigd door winkels, drukte, dingen die ze in hun leven nog nooit hebben gezien… Het moet echt meer dan een cultuurshock zijn. En al onze jongens komen uit het binnenland en wie er heel ver woont in het binnenland die zal meestal tot de leeftijd van 12 jaar nog nooit in de stad zijn geweest. Dus die jongens hebben zoveel meegemaakt en nog maar zoweinig gezien. Toen we s’avonds door gingen werd het al donker en de mensen maakten een groot vuur aan. Je zag moeders hun kinderen voeden en iedereen was met zijn eigen ding bezig. Zo een enorme drukte en zo een aparte sfeer dat daar hangt. Iedereen in het dorp kent elkaar en dat verschil voel je zo hard. Na deze indrukwekkende ontmoeting keerden we terug naar ons eiland. Ik had zo graag daar nog gebleven en in de bevolking gezeten…

De volgende dag vertrokken we weer met de korejaal naar Atjonie en we moesten weer 3 uur in het busje zitten daarna. Onderweg was onze band bijna losgevlogen en moesten we in de middle of nowhere uitstappen. Het was zo ontzettend heet in die bakkende zon. Onze chauffeur was weer het wiel vast aan het schroeven dat er na enkele minuten afgevlogen zou zijn en ik was aan het genieten van alles… Er kwam toen nog een vrouw aan met mega veel potten en pannen op haar hoofd, met zes kinderen die haar op blote voeten volgden. Zo verschillend allemaal.

Uiteindelijk aangekomen na een hele lange rit kwamen we aan ston eiland aan. Dat is dat ontzettend groot stuwmeer. Overal zag je daar dode bomen in het water staan, het zicht was daar onbeschrijfelijk. Cato, An en ik hebben nog even een poging ondernomen om met zo een korejaal te varen, maar dat was een mislukking… Nadien hebben we een piranha gevangen. Het zit er daar trouwens bomvol van! Verder hebben we niet veel meer gedaan. Genoten van het uitzicht, gezwommen en een gezin geobserveerd. Er waren acht kinderen die door de moeder één voor één gewassen werden in het water. Met een onderbroek als washandje wasten ze hen. Groot en klein moesten ze allemaal individueel gewassen worden. Ze werden super hard aan hun armen gesleurd en kregen allemaal een voor een honderden tikken op hun hoofd. Als avondmaal hadden ze een piranha voor 10 mensen.

De volgende dag zijn we naar Brownsberg gereden en met het busje moesten we over een heel smalle en ontzettend steile weg naar boven rijden. Onderweg heeft onze chauffeur een poema gezien. Ik heb hem gemist! Zo jammer! Toen moesten we een hele steile afdaling maken en zijn we naar een waterval gaan kijken. Mijn knie is spijtig genoeg nog niet honderd procent en ik ben met een wandelstok naar beneden gekomen. Stijgen ging dan wel weer heel goed. Na onze lange tocht waar iedereen drijfnat van was, hebben we nog apen gezien! Zalig!!!

En dan weer heel de weg terug naar huis en ik voelde me echt raar om terug naar de stad te gaan.
Ik miste de rust en miste gewoon alles…

Zo dit was het langste verhaal ter aller tijden. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld! Hou jullie daar goed!

Kuske,
Emelie