Vanalles!! Feesten, dolfijnen en stage!!

Dag allemaal!!!

Deze week was een week van feesten. Het was namelijk ‘Divali”, dit is het lichtjesfeest van de Hindoestanen. Ze vieren 4 dagen feest en alles draait erom dat het goede, het kwade overwint. Uiteraard, zijn wij eens een kijkje gaan nemen bij het feest. Want het is zo boeiend om al die verschillende culturen en elk hun eigen sfeer waar te nemen.

s’Avonds gingen we rond 20u naar de tempel en daar begon het feest. Alle hindoestanen waren daar te vinden en waren prachtig gekleed. Kleine kindjes die tot in de puntjes zijden kleren aan hadden, hun haren prachtig opgestoken enzovoort. Toen we daar aankwamen was er een grote vuurkachel en allemaal fakkels daarin. We moesten twee per twee naast elkaar gaan staan in lange rijen, er waren echt super veel mensen.

Julie en ik waren al sneller dan de anderen en zaten echt tussen de Hindoestaanse bevolking. Zo zalig omdat ze dan sneller met je praten en zo leg je ook gemakkelijker contact met hen. In lange rijen liepen we allemaal door donkere steegjes. Van alle kanten klonk er muziek en zag je overal mensen verschijnen. Het was pikdonker... Straatlichten waren uit en daar liepen we dan in een eindeloze lange stoet door alllemaal kleine straatjes. Allemaal met een fakkel in de hand en overal zag je vuur en kaarsjes. Zo werkelijk mooi. Het was echt iets om kippenvel van te krijgen, je wordt meegesleurd in de Hindoestanen en hun feest. We liepen daar als enige bakra’s met een fakkel in onze hand. Langs de kanten liepen er ook mannen en zij riepen heel luid allemaal zinnen. Iedereen riep dan luid terug... Op den duur zongen wij ook mee met hun gezangen. Prachtig gewoon! Langs alle kanten van de straat stonden hele grote gezinnen toe te kijken. Moeders met slapende kinderen op hun armen, grootouders, ... Iedereen keek toe naar de optocht van allemaal lichtjes! Heel de weg, heb ik gebabbeld met een moeder een haar dochtertje.

Onderweg kregen we een ijsje, dat was in zo een plastieke zakje en daar zat bevrozen soft (frisdrank) in. Twas wel een hele plakkerige bedoeling. En na deze lange tocht, het was echt wel heel lang, kwamen we weer aan bij de tempel. Onze fakkels gaven we af en daar speelde weer volop muziek. Aan tafels kregen we bara’s (soort van vettige oliebol) en soft. Hierna begon het feest volop. Toespraken waren er, weer kinderen en vrouwen die dansten op het podium en uiteraard vuurwerk. Volop sfeer!! Ik hou van die feesten!

De dag erna, was het de laatste dag van het feest. Toen Sofie en ik s’avonds laat terug fietsen, waren er overal lichtjes bij alle huizen. Allee, de huizen dan waar er Hindoestanen in zitten en meedoen met Divali. Het was prachtig om te zien: op hun trappen, rond hun huizen, had men overal kleine kaarsjes gezet. Na deze avond ging ik in mijn bed liggen en werd er aan mijn raam mondharmonica gespeeld. Zo zalig... En meteen viel ik is in slaap. Eindelijk!! Want ik ben hier volgens mij de allerslechtste slaapster. Ik heb elke nacht rugpijn en ben om 6 u altijd al wakker. Uitslapen is hier voor Emeliekes niet weggelegd denk ik... Laten we hopen dat da ooit nog wel komt, want ben zo moe.

Op onze stage is alles nog super goed. Ik werk er nog steeds heel graag, maar nu dat we er al langer zijn en meer alles door beginnen te hebben. Valt er ons veel meer op. De medewerkers zijn totaal niet consequent en dan verwachten ze dat de jongens hun gedragen. Het klopt allemaal niet wat ze zeggen omdat er totaal geen duidelijkheid is. De ene zegt er niks van dat ze moeten bidden voor het eten en een andere leider die wordt kwaad dat dit niet gebeurt en geeft een jongen een tik... Dus waar liggen de fouten dan? Het is zo moeilijk om hen duidelijk te maken dat er veel verwarring ontstaan bij de regels als elke leider deze anders hanteert.

Maar dus, verder is alles zalig! Men begint ons nu echt super goed te kennen, ze betrekken ons bij veel en willen vaak graag met ons een babbeltje slaan. Deze week hebben we ook voor de eerste keer een echte georganiseerde activiteit gedaan met de jongens. En deze was meer dan geslaagd! Het was zelf zalig! Vanaf nu gaan we op een dondernamiddag met de oudere jongens werken en doen we niet mee met de nederlandse les. Elke dinsdag blijven we wel de nederlandse les doen. Maar donderdag werken we dus met hout!

Sofie en ik waren enkele dagen ervoor met een lijst rond gegaan en gaan horen welke oudere jongens zin haddden om iets uit hout te maken. Kei veel jongens waren super enthousiast en schreven hun naam op het papier. Maar dan is het nog steeds de vraag of dat ze op die dag zelf wel zin hebben...

Toen de dag van onze eerste activiteit was aangebroken, besloten we om alles al klaar te zetten. We waren eerst inkopen gaan doen zoals een zaag gaan kopen etc. Dit met het ingezameld geld dankzij jullie! Het is trouwens heel moeilijk om goed te weten aan wat we het gaan besteden. We kunnen het niet in betere matrassen investeren, want dit is iets wat nooit zal lukken, .. Ook in kapotte ramen, slechte sanitair, .. willen we het niet steken omdat de jongens niet anders gewend zijn. En omdat ze na paar dagen alles weer stuk maken. Vandaar dat we veel willen doen waarmee ze langdurig blij zullen zijn. Zoals dit spel dat we gaan maken, is iets waar we samen net hen aan werken en waar we jaren later nog mee kunnen spelen. Ze vinden het ook super leuk om hieraan mee te werken.

Om het wat gezelliger te maken besloten we om een tafeltje met materiaal buiten te zetten en paar kussens errond te leggen. Toen de bel om vier uur luidde, hebben we de jongens eerst een kwartier tijd gegeven om naar beneden te komen. Veel jongens lagen nog te slapen en toen ging Sofie boven eens horen en enkele jongens roepen. We gaven ze alle tijd om zich rustig naar beneden te begeven waar ik op hen wachtte. We vonden het ontzettend belangrijk dat we de activiteit niet zouden opleggen. Hun eigen motivatie was de belangrijkste doelstelling om mee te doen. Enkele jongens kwamen met veel zin naar beneden. We legden rustig de opzet uit van het spel uit. En iedereen wist direct hoe te beginnen. Wanneer dat iedereen bezig was, kwamen er nog een aantal oudere jongens bij en waren we in totaal met negen jongens.

Omdat de jongens allemaal zo goed mee hielpen en we er zo van genoten dat onze activiteit vlot verliep. Besloten we om een fles soft te gaan kopen. We vroegen hen of ze een voorkeur hadden: “Nee, mevrouw…” Weeral eens een bewijs dat ze met kleine dingen tevreden zijn... Bij ons in Belgie, zouden de reacties meer uiteenlopend zijn.

Verder geven we nog huiswerkbegeleiding en alles ja, gaat heel goed!! Er is deze week wel een heel straf voorval gebeurd met een bedreiging van een mes. Er hadden twee kleine jongens gevochten. Sofie en ik wilden even aan mevrouw Sluisdom iets gaan vragen, maar daar zagen we twee jongens vol angsten en woede zitten. Mevrouw Sluisdom was aan het roepen… En de twee jongens waren in het sranantongo door elkaar aan het ratelen. Ze hadden het over andere jongens die erbij waren en dus stelde ik voor om hen te gaan halen want het was daar echt een zottekot. De ene jongen moest het uitleggen en de anderen moesten zwijgen. Heel de tijd stonden ze van hun stoel op en wilden ze zich verdedigingen. Er was een klein tenger jongetje dat geplaagd werd door een sterke jongen. Die sterke jongen had hem tegen een muur geduwd en hem in wurggreep genomen en hem een boks gegeven. De kleine jongen had dan zijn hand in zijn broek gestoken en zo een klein mesje boven gehaald. En naar die jongen uitgestoken, al een geluk niet raak. Een andere jongen was aan het filmen met zijn gsm en de anderen stonden er allemaal rond. Het was echt een verschrikkelijk voorval en zo maf om hen daar zo ellendig op die stoelen te zien zitten.

Mevrouw Sluisdom was razend en probeerde het op te lossen door te roepen. Ze zei tegen de kleine jongen dat hij in de gevangenis kon vliegen. En dat ze de politie zou bellen… Het conflict zelf werd eigenlijk niet aangepakt… Ze zei dat ze hen zou schorsen maar voor de jongens betekent dat een ramp omdat ze dan weer naar het binnenland moeten en daar streng gesanctioneerd zullen worden door hun ouders. Ik had eigenlijk te doen met die kleine jongen. Hij had zijn mes niet mogen bovenhalen, maar wat wil je… Als iedereen tegen je is en je bijna gewurgd wordt, dan is dat toch een normale verdediging?

Sofie en ik willen proberen om hier rond te werken, want hoe men het aanpakt is nu niet zo effectief… Na dit ongelofelijke voorval, ik was er echt wel van verschoten, heb ik aan mevrouw Sluisdom gevraagd of ik met de jongen nog mocht praten die alles gefilmd had. Hij had ten slotte het bewijsmateriaal, dat uiteraard toen al gewist was en hij was serieus medeplichtig. Tijdens het eten heb ik hem gevraagd dat hij naar buiten wou komen. Ik praatte rustig met hem en toen riep een begeleidster dat hij onmiddellijk terug moest komen. Ik zei dat ik even met hem aan het praten was en zei riep en echt roepen: “Hij moet eten, er komen vliegen op!” Ik heb dan nog even met die jongen gepraat en hem een sanctie gegeven. En hem dan maar weer verder laten eten. Maar ik was echt niet zo goedgezind. Dit is nu het typische van Suriname… Je probeert iets aan problemen te doen en echt mét de jongens te werken en dan ondermijnen ze je gezag. Dat is echt niet simpel. Soms zit je echt wel met je handen in u haar als je zoiets ziet gebeuren. Iedereen doet zijn eigen ding en jongens aanspreken buiten roepen en tieren, kennen ze hier niet zo goed…

Verder was er hier een Javaans marktje, met super mooie spulletjes! En ik ben een kei in afbieden :)! Ik had wel gedacht dat ze in Suriname veel van die mooie spulletjes en kleren hadden, maar dat slaagt hier wel tegen. Tis hier vooral glitter en glamour. Dus dat marktje was echt wel eens tof!

Zaterdagavond had iedereen iets te doen. Cato en An gingen naar een feestje van hun stage. Lore haar vriend is hier en blijft tot op het einde. En Sofie haar vriend is hier nu ook voor twee weken. Dus voor iedereen een bezet avondje. Julie had mij verrast met een filmavond bij haar! Dat was echt zalig! Ze had op haar dubbel bed, haar laptop gezet en dan hebben we een zalige film gezien. Ik kreeg chocoladetaart met slagroom!! En drinken! Zot he, ik werd zomaar in de watten gelegd! En dat was echt wel eens zalig!!

Deze zondag zijn we op dolfijnentocht geweest. Ik had het me wel anders voorgesteld, maar had er echt van genoten. Er waren niet zoveel dolfijnen te zien… Allee we hebben er wel veel zien zwemmen in groepen, al die vinnetjes die boven komen. Maar jammer genoeg zagen we hen niet super goed, wat normaal gezien wel het geval is. Maar ik vond het wel zo zalig om te weten en te voelen dat je in het water op zo een bootje dobbert en dat er om u heen allemaal dolfijnen zitten! Zo zot!! Ik heb er eentje wel zien springen, maar foto’s trekken was onmogelijk. Al een geluk werd ik niet zeeziek. Ik had er wel schrik voor omdat ons bootje super hard heen en weer vloog.. Maar twas echt wel heel leuk! Omdat we niet zoveel dolfijnen zagen, zijn we naar de rand van het oerwoud gevaren en daar zagen we prachtige vogels! Ook vliegende vissen, dat was super grappig om te zien. Ze vlogen over het water en deden precies een wedstrijdje onderling!

Voila! Dit was volgens mij een heel druk en chaotisch verslagje!
Maar toch… Beter iets dan niets!

Brassa! (kussen)
En tot snel!
Emelie!