Nieuws uit de overkant van de oceaan!

... Ondertussen zijn er weeral wat weken verstreken...

Ik had een fantastisch verslag getypd en ik wou het gisteren erop zetten, maar zoals gewoonlijk liet de computer me in de steek en is het weer verloren gegaan! Ik zie het niet zitten om het weer te typen, maar ik ga nu in het kort een verslagje schrijven met allemaal indrukken. Want, hatelijk dat die computers zijn!! :)

…Stageverhalen…
In de loop van de week kwamen we s’middags aan op het internaat, volledig bezweet, zoals gewoonlijk en toen zagen we dat alle medewerkers er super opgemaakt uit zagen. Hun haar was geknipt, juwelen om,… We vroegen wat er gaande was en toen wist mevrouw Sluisdom ons te vertellen dat de minister van nederland en Suriname naar het internaat kwamen. Het internaat heeft eindelijk een subsidie gekregen om ondersteuning te krijgen bij huiswerkbegeleiding. De jongens worden totaal niet ondersteund en dat heeft tot gevolg dat hun schoolprestaties niet optimaal zijn. Dus hopelijk gaat dit huiswerkbegeleidingproject effectief doorgaan, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij… Een beetje later kwamen er cameraploegen aan, super veel witte blinkende auto’s, blanke mensen, … Er heerste in enkele minuten een totaal andere sfeer op het internaat. De studiezaal was ineens van een ruimte met drie houten banken ingericht tot een zaal met witte plastieken stoelen en planten! Zo onbegrijpelijk wat op die voormiddag allemaal werd gedaan voor de komst van de minister. Ik kon het echt niet vatten, de mensen bij ons deden zo hun best om verzorgd voor te komen. In heel die tijd was er niet eens zo een orde op het internaat. En je moet dan weten dat enkele minuten later nadat de blinkende auto’s het internaat verlieten, alles weer als het oude was… Ik had hier allemaal zo een dubbel gevoel bij. Mevrouw Sluisdom had ook gebak en soft (frisdank) voorzien voor de ‘gasten’. Sofie en ik moesten hen ook als eersten bedienen en alles liep zowat in het honderd. Het begon super hard te regenen, in de bekers kwam er zand, de blanken moesten allemaal geen gebak,… Toen stilletjes aan al die speechen en heel dat gedoe voorbij was, begonnen de jongens druk te doen. Ze moesten zich heel de tijd flink gedragen en zien hoe de rijke mensen voor hen drank en eten kregen. Eindelijk na een tijdje mochten de jongens een stuk gebak en soft. Het leek echt wel of ze in hun hele leven nog geen eten hadden gezien. Ze kwamen op ons afgestormd, begonnen te zingen en waren super blij. Twas echt wel even druk op die enkele seconden, een stuk of zestig jongens die op u afkomen gestormd om een beetje drinken en eten te krijgen.

Wat ons ook opviel, was dat we de leidsters in servetten het gebak zagen inwikkelen en dan subtiel in hun tassen staken. Ze gaven ons ook wat en zeiden stilletjes: “steek in tas en pak!” s’Avonds als we alleen bij de leidsters zaten, voelde ik nu pas na 1 maand dat we echt opgenomen zijn. We zaten mee met hen te lachen, te praten, te fantaseren,… Binnenkort gaan we met twee leidsters de nacht eens doen! Ben echt wel benieuwd want om 80 jongens te doen slapen en om dan weer om 5uur s’morgens op te staan om te beginnen eten, wassen, bidden,… Spannend! Heb er echt wel zin in! Ze gaan ons op zo van die stapelbedjes leggen waarschijnlijk waar de jongens op slapen.

Dan gebeurde er nog iets zot op de stage, Sofie kwam aan op het internaat en stond op met rode ogen. Een collega zei dat ik niet meer naar Sofie mocht kijken omdat het een oogvirus is. Sofie zou volgens haar in iemand zijn ogen op straat hebben gekeken die dit virus had. Het is heel slecht en ze zou meteen naar de dokter moeten. Toen ze met Sofie praatte, wende ze heel de tijd haar blik af en zei dat ik niet meer naar Sofie mocht kijken. Oh, het was zo grappig om te zien. Dus zo zie je maar hoe het geloof hier kan zijn…

Onlangs was er weer iets gebeurd. We kwamen op het internaat aan en er was echt een bedrukte sfeer. Mevrouw Sluisdom zag er triestig uit, we vroegen wat er gaande was en ze zei dat er paar jongens hun kasten hadden afgebroken. Alle jongens komen van het internaat uit het binnenland, dus waar het leven totaal verschillend is. Ze hadden die kast afgebroken om als wasplank te gebruiken en zo hun kleren op de grond te schrobben en wassen. Ook gebruiken ze een steen regelmatig om hun kleren te wassen of bewaren ze eten onder hun bed of eten met hun handen of.. Maar dit zijn allemaal dingen die niet mogen in de stad. En het kost mevrouw Sluisdom veel geld om kasten op te knappen, … Maar het gaat er eigenlijk om dat de jongens niet ‘beter’ weten, dat verschil is zo ontzettend groot en niemand vertelt hen hoe het leven eraan toe gaat op het internaat. Nu voel ik echt dat ik op zoveel begin te botsten en zoveel meer mijn onbegrijpelijke dingen zie! Er is hier echt een wereld van verschil, totaal geen structuur, duidelijkheid en consequentie voor de jongens. Met gevolg dat ze ook die houding aannemen en bijvoorbeeld niet op de nederlandse les komen opdagen. Ons aantal van jongens voor nederlandse les zakt enorm… Das echt wel jammer.

Gisteren zaten de jongens weer niks te doen. Ze voetballen wat en dat is het eigenlijk… Ik ben afgekomen met het idee om een armworstelwedstrijd te organiseren en ze vonden het geweldig. We gingen aan de jongens vragen of ze mee wilden doen, maar eerst wou er zo goed als niemand mee doen. Op den duur stond heel het internaat er, de oudsten en de jongsten, en was het echt een armworstelbattle! Zo zalig! En zo hard dat die daar in opgaan, mega druk en echt woede in hun ogen om te winnen. Dus dit is zeker een goede manier om die agressie hierin kwijt te geraken, want zo gevechten komen ook voor op het internaat. Het begint nu echt vol te lopen, er zijn nu over de 70 jongens!! En het zijn echt geen katjes om zonder handschoenen vast te pakken. Het spel begint nu pas echt!


…Straatgebeuren…
Verder zie ik dagelijks mensen lopen of op brommers rijden met in hun hand een vogelkooike vast met daarin een klein vogeltje. De betekenis daarvan moet ik nog achterhalen want tis echt wel raar om iedereen er zo met te zien.

Dan zit ik dagelijks in het druk verkeer waar iedereen rijdt hoe hij wilt. Naar voorrang voor voetgangers of fietsers wordt totaal niet gekeken. Tis net andersom, bij een zebrapad gas geven en zo snel mogelijk rijden. Ook als je bijvoorbeeld als auto wil stoppen bij een winkel. Geen probleem, dan stopt die auto gewoon bijna op het midden van de straat en moet iedereen maar even wachten…

Op straat wordt je heel de tijd nageroepen, gefloten en alles wat je maar kunt inbeelden om een glimp van aandacht te trekken. Soms gaat het er echt soms wel over.. Maarja, dat is iets wat we erbij moeten nemen he! Ook als we s’avonds terug fietsen van onze stage dan zie je dat er een vuurtje wordt gestookt aan de kant van de straat, mensen die allemaal nog op het straat zitten, …

Ook zie je overal straathonden, die er heel uitgemergeld uit zien. Ze zitten vol met vlooien, hebben bijna geen haar en een super enge blik… En via onze vaste route naar de stage is er steeds een die op ons afkomt. Dan trappen wij gelijk zotten want anders is er een been van ons af! Zo spannend!

En als laatste was er pas een Chinees feest! Zo zo zo zo prachtig! Op een groot podium straattheater. Er was zo echt een Chinese drakendans! Zo knap allemaal om te zien. Alle soorten klederdrachten daar werd in gedanst! Fantastico!!

Tot de volgende!!!!!!!!!!
Saluté!!

Kuske
Emelie