Ik sleep jullie mee in mijn leventje!

Goe morgoe of goe neti!

Het is weeral even geleden dat ik iets heb geschreven en vandaar dat ik me er eens vandaag achter ga zetten. Er is ondertussen weer al heel wat gebeurd… Ik zal eerst beginnen bij de stand van zaken op mijn stage en zal ik nog wat ‘extras’ vertellen! Hou u vast want hier worden jullie weer in de verhalen van Emelie haar leventje gesleurd…

….Stage…
Op vlak van stage verloopt alles nog heel goed. Het is echt wel niet te onderschatten hoe een stage hier is tegenover België. Soms is het echt zo uitputtend omdat je als het ware in een zee wordt gegooid en daar moet proberen jezelf te redden. Het is echt niet simpel. Er is niemand die ons begeleidt en elke dag wanneer ik thuis kom van mijn stage staat mijn hoofd op ontploffen. En dit is gewoon puur omdat je zoveel indrukken opdoet en zoveel dingen wil doen en bereiken, maar dat bijna alles met een grote zucht gaat. Je moet echt je mannetje staan om veranderingen door te voeren. Als ik op het internaat aan kom dan zie je de begeleiding vaak op stoelen zitten of liggen ze te slapen op banken. Ze doen eigenlijk van een hele dag niks… Je wil dan uiteraard activiteiten organiseren of concepten opzetten ten voordele van de jongens en de toekomst, maar dan moet je je eens afvragen hoe kan je zoiets doen als iedereen daar bijna bij wijze van spreke ligt te slapen. Soms kom ik echt met een hoofd vol frustraties thuis. Aan de andere kant word ik hier wel een heldin in het relativeren. We zijn nu echt stap voor stap met hele kleine dingen bezig en eindelijk begin ik meer zicht te krijgen met wat we bezig zijn. Ondertussen hebben we een seksuele voorlichting georganiseerd. Het was best wel schrijnend om te zien hoe weinig de jongens hiervan kennen. Ze komen allemaal vanuit het binnenland, de rimboe en ze hebben in hun leven nog nooit een condoom gezien. Toen ze als opdracht kregen om een condoom op een nep penis aan te brengen, wist geen enkele jongen hoe het moest…

We zijn eigenlijk nu heel druk bezig met verschillende dingen. Een concept van kameroudste op te zetten, zoeken naar computerbeheerders tussen de jongens (er zijn heel oude computers opgeknapt op het internaat), houtactiviteiten, huiswerkbegeleiding, Nederlandse les en de bibliotheek. Ja, we beginnen er serieus een lap op te geven! Na de kerstvakantie gaat de bibliotheek ook open. Ze is echt wel knap geworden. Ik zal eens een foto trekken van de evolutie! Knap gedaan van ons, al zeg ik het zelf. En voor derest zijn er zoveel straffe verhalen op het internaat van de jongens, medewerkers maar als ik hieraan moet beginnen dan vrees ik dat ik over een week nog niet klaar ben! Dus das voor als ik in La Belgique ben!

Ik word ook elke dag gelukkig als ik onze jongens zie dansen en zingen. Dit is toch echt niet te vergelijken bij ons. Onlangs gingen we naar de stage en er hing een hele rare sfeer op het internaat. Mevrouw Sluisdom meldde het nieuws dat er een collega was gestorven. Het deed zo raar om dit te horen omdat ik de dag ervoor nog met haar heb staan babbelen. Iedereen zag er triestig uit en steunde elkaar bij het verdriet. Ze was heel onverwachts gestorven door een hartaanval… Ik had die dag zelf geen blijf met mij, de stemming bracht veel teweeg. Ik ben dan maar gewoon bij de jongens gaan zitten en heb daar genoten van hun muziek. Ze zaten allemaal op tafels, banken, op de grond en ze zongen prachtige liederen. Ze speelde gitaar en zongen zo onvoorstelbaar. Het was echt om kippenvel van te krijgen. Toen ik door de zaal keek, zag ik overal wel een jongen zitten of liggen. Alle jongens deden mee. Ook al zongen ze misschien niet, toch zag je bij iedereen iets van hun lichaam mee bewegen op de muziek. Ik heb er stiekem een filmpje van gemaakt en s’avonds als ik in mijn bed lig, dan speel ik het vaak af. Gewoon om met die prachtige muziek in slaap te vallen.

Door dit voorval hebben we de nacht gedaan op het internaat. We wilden heel graag eens de nacht doen maar wel met nog leidsters erbij. Onverwachts werd ons gevraagd of we nacht niet konden overnemen omdat ze geen oplossing meer vonden voor het onverwachte overlijden van mevrouw M. Op het internaat is er zo een ontzettend leidingstekort, er zijn ongeveer 5 leidsters in totaal voor al die tachtig jongens. Dus vaak 2 leidsters per dag… In principe mogen Sofie en ik helemaal niet zonder begeleiding een nacht doen en zeker niet als we dit ervoor nog nooit hebben meegemaakt op het internaat. Op dat moment hebben met volle overtuiging gezegd dat wij die nacht wel zouden overnemen. Achteraf vertelden we dit aan onze huisgenoten en ze zeiden dat het onverantwoord was. Twee jongen meisjes die een nacht hebben met 80 jongens, en dit nog nooit ervoor hebben gedaan. Die volgende dag zijn we naar mevrouw Sluisdom gegaan en hebben we haar hierover aangesproken. Bij nader inzien was het echt meer dan onverantwoord. Ze zei ons dat er nog een leidster zou komen. Die avond hebben Sofie en ik daar gezeten, maar echt niemand die ons wegwijs hielp hoe een nacht eruit zou zien. De ene leidsters was beneden met een bewaker aan het babbelen en wij zaten boven tussen de jongens. Je kan het je echt niet voorstellen maar zo gaat het er dus op het internaat aan toe. Niemand vertelt ons iets en dan moeten wij onze plan trekken. We hebben best tot laat wakker gebleven en uiteindelijk is er al een geluk niks gebeurd. Wel jongens die vrijpostig deden en vroegen of we met hen wilden slapen enzovoort. Maar gelukkig wisten we hier goed op te reageren en is er niks gebeurd!

Hetzelfde weekend hebben we een zondag weer een dienst gedraaid en deze keer weer helemaal alleen. Normaal gezien zou er nog een leidster komen, maar uiteindelijk hebben we die avond en dag niemand maar ook niemand gezien. Daar zaten we dan, als twee jonge meisjes op een internaat met 80 jongens. We moesten eten verdelen en de eetmomenten leiden, maar hoe kan je dit in godsnaam doen als je nog nooit dit hebt gezien of gedaan… Weeral eens een straf verhaal, maar dat al een geluk goed geëindigd is.

Na dit weekend werd mevrouw M. begraven. Als collega’s waren we dus ook welkom op de begrafenis. Ik was eigenlijk nieuwsgierig om dit mee te maken en het is een unieke kans om dit eens in een ander land te ervaren. Ik had echt het gevoel tijdens de begrafenis dat ik opgenomen werd door de plaatselijke bevolking. Ik deelde met hen mee hun verdriet en ik zat echt werkelijk in onbegrijpelijk gebeuren ineens. Met de fiets gingen Sofie en ik daarnaar toe. Je moet het je echt inbeelden zoals je begrafenissen in films ziet met zwarte mensen. We kwamen daar aan en er was een klein zaaltje. Buiten stond heel veel volk en ze waren allemaal fleurig gekleed. Veel mensen hadden witte kleren aan en traditionele doeken op hun hoofden gebonden. Het zag er op het eerste zicht al veel levendiger uit dan bij ons. Ik was ook helemaal in het wit gekleed. Toen we even buiten stonden te wachten en iedereen aan het observeren waren, kwam het busje van het internaat aan. Een stuk of dertien jongens van het internaat, kwamen heel net en knap uit de bus. Ze hadden hun schooluniformen aan, een jeansbroek en deftige schoenen. Een enorm verschil als je ze dan op het internaat ziet lopen met kapotte kleren. Een voor één kwamen ze uit de bus met een pilotenbril op. Eén van de jongens had een gitaar bij zich. Mevrouw Sluisdom was er ook bij en ze zag er heel bedroefd uit. Iedereen was er en ik ging mee met de jongens vanachter in de zaal zitten. Toen we het zaaltje binnen gingen, lag mevrouw M. daar open in de kist. Ik had dit totaal niet verwacht en keek recht op haar gezicht. Oh, ik had het toen even zo moeilijk… Heel de zaal zat bomvol met kleurrijke zwarte mensen die aan het zingen waren. Van voor in de zaal waren muzikanten op trompetten en trombonen. Er werd eigenlijk zo goed als voortdurend muziek gespeeld. Ongeveer 2 minuten werden er psalmen verteld en nadien werd er weer gezongen. In de mis werd er ongeveer 90 procent gezongen. Bijna tegen het einde gingen onze jongens naar voor en voor de kist zongen zij ook. Dit was echt het allermooiste van heel de mis. Iedereen was in het begin stil en nadien begon geleidelijk aan iedereen mee te zingen… Toen de mis gedaan was, ging iedereen rond de kist staan en haar nog voor het laatste keer groeten. Vanachter in de zaal kwamen oude mannen in het zwart met wit gekleed. Ze hadden een kostuumvestje aan en een zwarte broek met een zwarte hoed op hun hoofd. Langs achter kwamen ze aan gezongen en dansten door de zaal heen. Hun stemmen waren zo sterk dat iedereen stil was en wist dat het moment aan gebroken was. De kist werd weggehaald en naar het kerkhof gebracht… De oude mannen bleven zingen en ondertussen begonnen de mensen te wenen en te krijsen. Het verdriet was zo uitbundig en expressief dat je krijsende stemmen hoorde. Men moest zelf de naaste familie vasthouden omdat ze precies door hun knieën heen zakten. Een jongen was flauw gevallen. De kist werd al zingend op de schouders van de mannen weg gedragen. Iedereen stond nu buiten op een zandweggetje en de mannen deden een dans met de kist. Zo mooi om te zien, in gelijke passen dansten ze door het zand heen met een zware kist op hun schouders. De omstaanders zongen mee met het lied… De oude mannen bleven zingen en droegen de kist tot aan het kerkhof, daar stond iedereen rondom de put en bleef men nog voor het laatste zingen en preken. Toen verdween de kist in de grond en trok iedereen zich terug. Aan de overkant van het kerkhof was er ook nog een begrafenis, daar was het geroep, geween en getier nog veel heviger… Het is zo een emotioneel gebeuren en zo onbegrijpelijk om dit allemaal mee te maken. Ik was er echt niet zo goed van…



… Losse gebeurtenissen…
Het is echt verschrikkelijk om te zien hoe kinderen hier behandeld worden. Zo was er een klein meisje die net 1 jaar was geworden. Ik zei zo ‘hallo’ tegen dat kindje, maar helemaal niet met de intentie dat het kindje terug dag zou zeggen. Van de moeder moest het kindje ‘dag’ zeggen. Maar het kindje kan nog niet eens babbelen. Dus wat doet de moeder, die trekt aan dat armpje en aan het gezichtje… Ze wordt kwaad op dat kind omdat het geen dag zegt. Het krijgt een klets in haar gezicht en waarschijnlijk is dit nog niet eens hoe ze haar thuis behandelen omdat ik er dan bij stond….

Maar even een schets van wat ik hier soms allemaal zie. Blote mannen die aan de kant van de straat liggen of die langs de kant hun behoefte doen of …

Ondertussen zijn onze Nederlandse meisjes ook vertrokken in ons huis. Dus dat wil zeggen dat we hier nog maar met vier zijn… Ik vind het echt wel jammer dat ze weg zijn want ik had er nu echt een goede band mee opgebouwd! Ons huis is nu ineens leeg… Echt wel raar en moeilijk.

Dan nog even ter informatie, is het regenseizoen bijna in het land. Het gaat hier dus spijtig genoeg meer gaan regenen. Ik ben benieuwd wat het gaat geven maar de muggen zijn in ieder geval al op komst! Ik sta gewoon van boven tot onder vol!

….Trip Nickerie…
Deze vrijdag zijn we naar Nickerie gegaan. Dit is een ander district in Suriname en vier uur afgelegen van hier. Daar zit een meisje, Ellen van ons school die daar stage doet bij kinderen met een handicap. We gingen haar dus eens een bezoekje brengen! We vertrokken tegen de ochtend en moesten dus weer 4 uur op een busje zitten. Ik kan daar écht dus niet tegen… Iedereen was in de bus aan het slapen omdat we de avond ervoor afscheid hadden genomen van onze Nederlandse meisjes. Ik heb dus weer niks kunnen slapen en heel dat weekend eigenlijk niet. Ik heb heel de tijd maar heen en weer zitten bewegen omdat mijn staartbeentje zoveel pijn deed. Het contrast met Nickerie en Paramaribo is echt wel gigantisch. Daar kom je aan puur in de stilte en rust. Paramaribo daarentegen is een bruisende stad.

Na die vier uur rijden kwamen we in Bigi Pan aan. Ellen had via haar connecties in Nickerie en heel goedkope trip kunnen regelen. We kwamen aan bij de rivier en daar zouden we verder varen naar Bigi Pan. We moesten daar even wachten want het water was nog niet hoog genoeg. In Suriname is alles zonder stress. Dus wachten we maar. Onze begeleiding die Ellen dan kende, waren volop aan parbobier aan het drinken. Dat bier gaat hier precies bij iedereen heel vluchtig erin. Booike, de man die Ellen kende, had voor haar speciaal dingen geregeld. Hij had voor een hele muziekinstallatie gezorgd, voor allemaal reggae en surinaamse cd’tjes. En borgoe, de lokale rum van hier. Hij wou echt alles op alles zetten om Ellen en ons een fantastische trip te geven. En hier was hij meer dan ooit in geslaagd! Toen het water hoger was, hadden we al onze rugzakken in vuilzakken gestoken. Dat bootje stond al ver onder water. Even met een emmertje wat water eruit scheppen en niks meer van te merken. :) Toen we allemaal in de boot zaten, begon het avontuur. We vaarden eerst over de brede rivier en nadien moesten we een smalle weg in. We moesten allemaal uitstappen en de boot over een helling doen en nadien konden we weer rustig verder varen. Zo grappig dat je gewoon even moet uitstappen… Daar stel je je op den duur al geen vragen meer bij omdat dat zo vanzelfsprekend hier is. Toen we dus over die helling waren, waren we werkelijk in een paradijs. Van alle kanten vlogen gigantische vogels, witte en blauwe reigers, rode ibissen, buizerds,… In het water zelf, super maar ook super véél kaaimannen. Echt zo zot! Je zit dan rustig te varen in een laag bootje en langs u zwemmen de kaaimannen. Kan je het u al voorstellen? Zowel grote als kleine… Echt maf. Onze bestuurder van de boot nam een houten stok en bond daar een touwtje aan. In een fractie van een seconde had hij een kaaiman vast! En hij legde deze in onze boot. Gewoon even een krokodil in onze boot! Hij drukte in de nek van de kaaiman zodat hij even bewusteloos was. Het lukte niet omdat deze kaaiman groter was dan hij dacht. Hij liet hem weer in het water en nadien ving hij of het weer niks was een andere kaaiman. Deze was dan kleiner dan de vorige. Ik heb hem zelf vastgenomen. Zo cool om een wilde kaaiman in u handen te hebben. Met twee handen moest ik drukken in zijn nek en daar zat Emelie dan met een kaaiman in haar handen!! Wow!! En uiteraard wat denk je, alleen bij mij kan zoiets gebeuren precies, die kaaiman piste op mij :)! Typisch of typisch. Ja, dit was het knapste wat ik tot nu toe heb ervaren. Overal langs je wilde kaaimannen. Het leek precies of het zo een toeristisch park was waar overal kaaimannen gekweekt waren maar dat was het dus echt niet…

Na deze indrukwekkende boottocht en na ons lang gedobber op het water omdat we er allemaal niet genoeg van kregen, ging de zon stilletjes onder. Zo mooi allemaal. Wij die midden op het water zaten, de allermooiste zon die onder gaat en vogels die boven je hoofd vliegen. Toen we de smalle creek uit waren, zagen we in de verte twee paalwoningen. Een daarvan was voor ons. We zouden deze nacht midden maar ook midden op het water doorbrengen met niemand anders in de buurt. Pure rust en stilte! Die paalwoning was eigenlijk puur een afdak waar paar banken onder stonden en een gasvuur om te koken. Ook was er een toilet en dit was een kotje dat midden op het water stond. Je deed je behoefte dus gewoon in het water eigenlijk. Dan hebben we zelf ons eten klaar gemaakt en in de donkere alles gesneden. Zo gezellig. Die booike had dan zijn muziek aangezet en daar zaten we dan. Heerlijk rustig met muziek en al! Via een speciale generator kon je daar muziek afspelen want normaal gezien is dat niet mogelijk. Na lekker gegeten te hebben, kwam er midden op het water dus een feestje op gang! De drie Surinaamse mannen die erbij waren, begonnen meteen te dansen en wij op den duur ook. Na zalig te dansen en voor de eerste keer ‘borgoe’ te drinken, kropen we in ons bed. Ons bed was wel is waar onze hangmat. Zalig! Mijn zicht vanuit mijn hangmat was op de mooiste sterrenhemel ter wereld en de weerkaatsing van de maan op het water. Wat wil je nog meer? S’Morgens werd ik dan wakker door de zonsopgang en ik kon die rustig vanuit mijn hangmatje zien. Mmm, zo zo zo zalig!

Die ochtend gingen we nog even langs het grote roze huis dat ook op het water stond. Daar was er een bewaker die bij ons de avond ook had doorgebracht. Hij was echt straalbezopen. Onze begeleider legde uit dat hij een acholicer was. Hij zit dag en nacht zielsalleen op het water. Zijn taak is om het roze huis te bewaken… Hij vangt vissen voor zichzelf en af en toe komt men hem eten brengen. We mochten van hem naar het roze huis gaan kijken. Niet iedereen mag dit want het is een klasse huis. Daar liet hij zijn kamer zien waar ik meteen zag hoeveel flessen sterke drank er verstopt waren. Hij haalde vissen uit zijn ijskast die nog leefde enzovoort. Hij kwam met het een en andere af om aan ons te laten zien. Je zag duidelijk dat hij dolgelukkig was dat er eens mensen om hem heen waren. Op een harmonica begon hij muziek te spelen en liedjes te verzinnen. Het was echt schrijnend om te zien hoever zijn eenzaamheid tot deze toestand heeft gebracht. Zo speelde hij een toneel en riep hij naar de lucht ‘vrouwtje van me, kom eens naar beneden’. Maar nog nooit heeft hij een vrouw gehad… Schrijnend… We wuifde hem gedag en daar stond hij dan zielsalleen, midden op het water en al zingend…


Na deze droom trokken we die volgende ochtend terug en gingen we naar Nickerie waar Ellen slaapt. Daar zijn we s’avonds nog naar de zeedijk geweest waar je zicht hebt op de Atlantische oceaan. Echt prachtig. Die avond nog gezellig ergens gegeten en in ons bed. We sliepen op haar stageplaats. Het waren dus in soort van ziekenhuisbedden, wel vreemd maar het was wel gezellig. De volgende ochtend kwam er iemand tegen mij zeggen dat ik een Hindoestaanse leek. Ik vond het wel weeral eens iets grappig om te weten. Na ons fantastisch weekendje moesten we Ellen weer verlaten en gingen we de bus op… Na weer vier uur rijden, kwamen we nu in een leeg huis aan. Echt wel vreemd. Maar het weekend was wel weer ZALIG!!!

Zo, ik hoop dat jullie er wat genoten van hebben! Van mijn beschrijvingen… Ik heb ze wat in gekort maar ik denk dat wel duidelijk naar voor komt dat ik die uitstappen meer dan zalig vind!

Hou jullie goed!
Kuske Emelie