Kerstmis in een warm of beter gezegd heet land!

Dag mijn lieve mensen uit het verre België!

Ik zal nog maar eens een verhaaltje posten, want het is weeral lang geleden he… Ondertussen is hier de kerst helemaal in het land aan het komen. Het is echt wel op een andere manier dan bij ons te bekijken. Maar de mensen leven er hier zo hard na toe. Dan krijgen ze vakantie en kunnen ze nog meer feesten dan voorheen. Want geloof me, de Surinamers feesten het liefst elke dag!

Ik heb het de laatste tijd heel druk met de stage waar ik volop van geniet maar wat ook echt heel zwaar is. Je moet hier echt wel je mannetje staan om iets te bereiken. Maar ik ben er al enorm in gegroeid en weet als een echte GOB (gespecialiseerd opvoeder begeleider) op te treden naar de jongens toe.

Tussen heel dat druk gedoe, probeer ik me nog steeds wel in te werken in de Surinaamse mentaliteit waar ik zo van geniet. Wat schoolwerk betreft, is het hier echt wel uitputtend. Je komt thuis na een zware dag en dan moet je voor school nog heel wat doen. Ik probeer nu veel meer dan in België zo van die rust momentjes te creëren en meer tijd voor mezelf te zoeken. Anders ben ik volledig op…

En zo zijn we dus pas weer even naar het binnenland gegaan met het ‘pijnlijke’ busje voor mij. Op een zaterdag zijn we met allemaal Surinamers naar Bapunholl gegaan. Zij vonden het ook een zaligheid om een dagje te relaxen. En dat was het deze keer ook. Met het busje zijn we ergens naar een prachtige plek in het binnenland gereden en langs de Suriname rivier konden we dan puur genieten van de natuur, zon en rivier… Het was echt een leuke dag want de Surinamers waren ook zo uitgelaten. Ze hadden allemaal lekker eten klaargemaakt en nooit zullen we hier honger lijden. Super veel rijst en kip… Wel echt lekker weer!

Daar woonde ook een man en met hem zijn we met een korjaal naar een ander dorpje gevaren. Dat was weer zo zalig en dat zorgt ervoor dat ik steeds meer verlang naar mijn binnenkort binnenlandse trip. Maar daar vertel ik jullie direct meer over. Dus… We vaarden naar een dorpje, Newlombi en we kwamen weer in een totaal andere wereld terecht. Kinderen die zich in hun blootjes aan het wassen waren, vrouwen die in de rivier alles wassen. En die zelf deze keer waspoeder gebruikte om hun kleren proper te krijgen. Dit doen ze puur symbolisch want als je er bij nadenkt, kunnen hun kleren onmogelijk proper worden omdat het water super vuil ziet… De mensen drinken ook van dat water en toen ik met mijn hand water schepte, zag je dat het heel vuil was. De kinderen lopen rond en slaan vluchtig met hun handen in het water en drinken van het water. Toen we daar aankwamen in het dorpje, zei de man die ons rond leidde dat we iets unieks mee maakten en dat we geen foto’s mochten trekken. Heel de bevolking van het dorpje zaten bij elkaar onder een hut. Er was iemand overleden van de stam en dit al zes weken geleden. Bij hen heerst de traditie dat wanneer er iemand dood gaat dat men hij of zij eerst begraaft en feest viert. En na zes weken komt heel het dorpje weer samen en gaan ze verder rouwen, zingen en praten voor die persoon. Na weer acht weken, komen ze samen en dit is de allerlaatste keer dan.

In dat dorpje was ik weer zo verwondert van die totaal andere wereld. Deze keer zaten we minder diep in het binnenland en zag je een duidelijk verschil met de hutten. De hutten waren hier iets ‘moderner’. De man bracht ons naar het stamhoofd die daar met zijn onderkompanen onder een boom, een klein beetje verder af van het rouwgebeuren zaten. Ze hadden een oude legers hoed op hun hoofd en een wandelstok in hun hand. Ze zagen er echt wijs uit en praten in het Sranantongo onder elkaar. Ze verwelkomde ons in hun dorp en ze vonden het een eer dat wij er toevallig die dag waren. Ze gaven ons wat te drinken en eerst wilden we dit weigeren zodat zij meer zou hebben. Maar wanneer ze je iets aanbieden dan is het onbeleefd om het te weigeren, dus dronken we het op. Na deze heerlijke rustdag gingen we weer naar huis. S’avonds nog gezellig met ons huisje buiten gezeten en een ‘borgoeke’ gedronken…

Dan wil ik jullie iets vertellen over het leven zoals het is op het internaat. Wat ik nu al weet is dat ik dat zo ongelofelijk hard ga missen. Het is heel druk de laatste tijd en we hebben nu eindelijk echt duidelijk zicht waaraan kan gewerkt worden. Dus de komende stagiaires, weten wij nu als ‘pilootprojectleiders’ heel wat opdrachten te geven. Dat doet wel raar omdat je zoveel dingen hebt opgezet, maar deze spijtig genoeg niet kunt zien verwezenlijken… Maar dus, wie stage daar nog gaat doen, wij hebben al heel wat projecten verzonnen! :)

We zijn nog steeds bezig om het concept rond de kameroudste op poten te zetten, maar dat is echt niet evident. De jongens hier bereiken is echt een grote uitdaging. Ze slapen vaak, hebben weinig te doen en weten zich niet goed in te zetten voor iets. Maar toch zitten in die jongens ondanks hun precies ‘luie’ gedrag verborgen talenten en kwaliteiten. Ze zijn het echt niet gewend als iemand tijd voor hen vrijmaakt en je ziet hier dan ook enorm hard hoeveel respect ze voor ons hebben. Onbegrijpelijk, maar dat is één van de weinige keren of misschien wel de eerste keren dat anderen interesse tonen in hun capaciteiten. En als je hen aanmoedigt dan bloeien de jongens echt open. Er vroeg één van de jongens me wanneer hij kameroudste zou zijn of hij dan niet eten kreeg ofzo. Men doet hier echt alles voor beloningen en dan vooral voor eten. Maar dus, we zijn zeker van plan om de jongens wel iets van beloning te geven want de taak die ze op zich krijgen als kameroudste is echt niet evident. En door een kleine beloning, kan je hen weer helemaal motiveren. Tijdens de individuele gesprekken die we met hen hebben, kom je echt heel wat te weten. Soms echt wel choquerend.

Ondertussen zijn de computerbeheerders ook volop bezig om klaar gestoomd te worden voor de opening van de computerzaal in de tweede week na de kerstvakantie. Het gaat wel jammer zijn want we hebben nu twee grote concepten op poten gezet maar de verdere uitvoering daarvan kunnen we spijtig genoeg niet meer opvolgen. Geloof het of niet maar ik ben op dit moment dat ik deze tekst aan het typen was door een stoel gezakt!! Omaai, ik ben echt wel verschoten. Typisch Emelie zeker? Volledig onderuit, tegen de muur gevlogen en ik lag onder de tafel. :) De poot is afgebroken… Oh, zo grappig eigenlijk. Maar ik zat hier even alleen beneden wat te typen, met een muziekske en in kleermakerszit op die plastieken stoel. Maar die poten stonden al wat krom en ineens volledig onderuit.

Maar dus wat ik nog wou zeggen, is dat de bibliotheek geopend is!! En wat ben ik fier op ons werk! Het is echt knap. En nu hebben we paar van de leidsters opgeleid en ze zijn zo goed bezig. Ze willen zo hard hun best doen, maar ze kennen echt nog niks van de computer. En als ik hen help, zeg ik vaak zo van ‘Wow, kei goed!!” En dan moeten die echt brullen van het lachen. Zalig gewoon! En er komen ook paar jongens wat rond kijken en in strips lezen. Ja, tis me wadde.

Gisteren was er weer iets gebeurd waar ik zo gelukkig van word. Het was kerstfeest op het internaat. De vakantie begint bijna voor iedereen en ook voor de jongens. Deze vakantie gaan ze weer naar het binnenland en hun familie om daar kerst en nieuwjaar te vieren. Het moet voor hen zo raar zijn om na al die maanden weer hun familie te zien en dan weer in die totaal andere cultuur terecht te komen… Hun tien broertjes en zusjes weer te zien en twee weken weer in hun vertrouwd leventje te wonen.

Zo dus, gisterenavond was het kerstfeest en daar heb ik zo van genoten. We kwamen tegen 17u op het internaat aan en ik voelde die andere sfeer daar al. De jongens zaten allemaal buiten te voetballen en er heerste gewoon een ander gevoel. Sofie en ik hebben vlug de postvakjes in orde gemaakt. Dit is een nieuw systeem dat we gaan gebruiken om de jongens en leidsters op de hoogte te brengen van alles wat er gebeurt. Zoals lessen, leuke dingen, … Omdat het meer dan twee weken bijna duurt om normaal gezien iedereen van iets op de hoogte te brengen. Dus met dit nieuwe systeem hopen we hier verandering in te brengen. Voor iedereen had Sofie en ik een kerstkaartje gemaakt waar we onze wensen op schreven. Op die manier werd het nieuwe systeem op een leuke manier ingewijd.

Na dit gingen we even in de keuken kijken, waar ze al heel lekker aan het koken waren. De leidsters en de kokkinnen waar ze uitgelaten waardoor ik ook enorm vrolijk werd. Ze begonnen te dansen en ze namen mij mee in hun dans. Twee leidsters namen me mee en daar stond ik dan tussen hen beiden. Die hun konten vlogen in het rond en tegen mij, en ik kon alleen nog maar lachen. Ik vond het echt wel zot en ook wel wat raar omdat ze zo intiem met mij aan het dansen waren. Als bakra is dat toch wel even wennen hoor, hoe ze hier dichter in contact kunnen treden. Bij ons is iedereen daarentegen veel afstandelijker. Ze kunnen hier werkelijk prachtig dansen! Zelfs achter hun potten…

Ondertussen werden de jongens in de studiezaal geroepen die er heel mooi uitzag. Net zoals de eetzaal was deze plek helemaal proper gemaakt en zag er knap uit. Precies een ander internaat. Er waren enkele gasten zoals mensen van de huiswerkbegeleiding, de dominee en nog wat andere mensen. Voor derest was dit het feest voor de jongens. Allemaal gezeten, begon de kerstviering. De jongens hadden allemaal liedjes voorbereid en zouden het die avond voor dragen. Meteen begon het doordat paar jongens naar voor gingen en begonnen te zingen. Dit is zo onvoorstelbaar prachtig en het is echt niet voor woorden. Maar in ieder geval kan ik u garanderen dat je daar de gelukkigste mens ter wereld van wordt. Of tenminste dat is bij mij toch het geval. Ze zongen en alle tachtig jongens zongen kei hard mee! En zo werd er heel die avond lang gezongen. Eentje die ook op een blokfluit speelde en zo vertederend dat da was. Dat was een kerstviering uit de duizenden.De jongens vroegen aan ons of wij iets hadden voorbereid, maar we wisten absoluut niet dat dit van ons werd verwacht. Ze vroegen of we mee met hen zouden zingen en dansen. Dus net voor het begon hebben we vlug een gedicht in elkaar gestoken over het internaat, onze stage, de jongens,… En toen we naar voor moesten komen, verschoten de jongens en leidsters van ons dat we écht iets hadden gedaan. Met veel applaus en gejuich werden we naar voor geroepen. Het was zalig om te zien hoe enthousiast ze waren.

Toen het was afgelopen met een prachtig lied, moest iedereen naar de eetzaal gaan waar het kerstbuffet op de jongens stond te wachten. Ze kreeg een klein kippenbilletje en 1 aardappel met een beetje sla en 1 tomaatje. Het was wel lekker maar ook weer heel pikant! Voordat iedereen mocht beginnen, moesten de jongens bidden. Heel serieus met hun hoofd allemaal naar benenden deden ze het gebed. Daarna tijdens het eten, begonnen er enkele jongens te zingen aan onze tafel. Dit was om kippenvel van te krijgen... De jongens waren helemaal uitgelaten en ze werden heviger. Om de beurt begon er iemand te dansen voor heel de zaal. Zo zalig allemaal. Als verassingen kregen de jongens een kerstbrood. Dat is iets typisch voor in Suriname dat men bij kerst eet.

Na dit alles, begonnen ze grapjes met ons te maken. Ze waren zo gelukkig en je zag echt dat we een band met hen hadden opgebouwd. Ze vertelden me dat ze nu een fuif gingen maken. Alle leidsters die bleven zitten in de keuken en waren totaal niet meer bezig met de jongens. Toen op het prachtig gezang af liep, zag ik alle jongens bezweet in de studiezaal dansen. Ze hebben hier totaal geen muziekinstallatie en ze hadden zelf een fuif gemaakt. Het leek precies of het echte muziek was, maar deze was puur vanuit henzelf! Echt bangelijk gewoon! De ene die stond tegen het bord te kloppen, de andere lag op de tafels en gebruikte dat als trommel. En derest die zong allemaal en zo hadden ze zelf een fuif gemaakt. Kei hard aan het dansen en aan het stralen! De mooist en zaligste fuif die ik tot nu toe heb meegemaakt.

Dan zal ik jullie ineens ook maar vertellen wat mijn komende plannen zijn. De kerstvakantie is voor ons hier ook een echte vakantie! Zalig want dit is onze eerste welverdiende rust omdat we geen herfstvakantie genomen hebben… Al die tripjes die we tot nu hebben gedaan. Hebben we heel vluchtig gepland in het weekend met nog een extra dag in de week. En voor derest stage, stage en nog een stage. Ik zal de grootste dingen vertellen omdat er waarschijnlijk nog heel wat ongeplande dingen bij komen. Zaterdag is Sofie jarig en is het parbo feest! Dinsdag vertrekken Sofie en ik naar het binnenland met een jongen van het internaat. Dit is echt de meest unieke kans om zo tussen de bevolking te leven en te zien hoe onze jongens wonen. Onze andere meisjes van de school gaan ook naar het binnenland maar dit is geregeld met een touroperator. Zij moeten heel wat meer geld betalen als ons. Renee (jongen van het internaat) heeft ons gezegd dat we 12kg rijst moeten meenemen en wat groenten. Verder moeten we voor niks zorgen. Het dorp zal elke avond voor ons koken. En wanneer we daar aankomen, worden verwelkomd door het stamhoofd. Hij zal in het saramacaans ons welkom heten en Renee zal tolken. Onze hangmat moeten we meenemen en dan zullen we waarschijnlijk vier nachten daarin slapen. Ik kijk er zo naar uit en ik ben ook ontzettend benieuwd hoe we opgenomen zullen worden in die stam. Het dorpje ligt gelegen naast de Suriname rivier. We moeten eerst weer vier uur op de bus zitten als het niet langer is en dan de boot verder nemen dieper het binnenland in. Ik ben benieuwd hoe we daar kerst zullen vieren… Ik denk dat het heel intens gevierd word.

Oudjaar willen we dan terug in de stad zelf vieren. Dat is naar het schijnt hier een bigi fesa! Overal zal worden gedanst en geen enkele Surinamer kan zijn mond daar over houden hoe fantastisch dat hier wel niet moet zijn. Ervoor zijn er nog feesten in de stad… De tweede januari dan, zijn we uitgenodigd bij een collega van onze stage. Ze is een javaanse vrouw en ze neemt ons mee over de brug van Paramaribo. Ze is nu al volop bezig met wat ze voor ons gaat maken. Ik ben er van overtuigd dat dit ontzettend veel eten zal zijn. Sofie en ik blijven er dan ook nog overnachten. S’avonds gaan we mee met haar naar de moskee.

Verder zit mijn vakantie echt propvol, maar ik kan nu niet meteen meer zeggen wat er nog allemaal in zat. Ahja we zijn ook 29 december uitgenodigd op het internaat om met alle leidsters daar te gaan eten. Ik denk dat het een vrolijke bedoeling zal worden.

Dus, ik heb er meer dan zin in! Ook ben ik nog aan het twijfelen of ik naar de Railleghvallen wil. Dit is heel diep in het binnenland en eerst zit je zeker 6 of 7 uur op de boot en dan bereik je de bestemming. Dan moet je 7 uur een beklimming wagen en dan zit je op een top van een berg. In terugkomen, vlieg je met zo een klein vliegtuigje terug… Echt wel iets voor mij maar het is een dure trip. Geen idee wat ik ermee zal doen. Ofwel blut thuiskomen en dat mee maken of…

Zo dit was het dan! Ik heb nog veel verhalen, maar mijn denken is even op. Voor jullie allemaal hopelijk een leuke kerstvakantie. En voor de studenten, ik denk aan jullie! Jullie kunnen dat! Succes! En probeer ook nog wat te genieten!

Ahja, de foto’s zet ik er zo snel mogelijk op!

Heel veel liefs!!
Emelie